De zacht gele, oranje gloed van het zonlicht valt met een smalle streep op het blonde haar van Carla. Zij slaapt met een glimlach op haar licht bruin getinte gezicht. Blij om haar weer ontspannen te zien. De afgelopen twee jaar hebben sporen achtergelaten en deze lossen in zichzelf op. Ik; vroege vogel, stap uit bed, loop naar het balkon, doe de deuren open en snuif de geur van een frisse zeebries op, de zee kleurt alweer blauw en de witte kruinen op de golven nodigen uit voor een ochtendduik. Ik blijf verbaast over de invloed van vuur ( zon) straling ( lucht ) aarde ( zandbodem) die het water deze mooie blauwe kleur geven. De maan zorgt voor een toegevoegde waarde en brengt de zee in beweging. Water heeft altijd een aantrekkingskracht op mij gehad, vanaf mijn 5^de jaar was ik al in het water te vinden. Wij hadden van paps en mams een jaarabonnement voor het sportfondsenbad. Later; bijna iedere dag op de fiets naar zwembad. Deze regelmaat werd onderbroken nadat mijn opa was verdronken. Ik durfde toen heel lang niet meer het water in. Tijdens een verkleedzwemfeest; Bertje als Indiaan met tomahawk, wilde ik meedoen. In een lange rij ging iedereen; verkleed in favoriete kledij en onder grote belangstelling, van de hoge duikplank. Ik stond in de rij, ging mee in de stroom en tot verbazing van iedereen, ben ik van de duikplank gesprongen. De angst was daarna verdwenen, hoewel ik duiken in het water nog steeds geen prettig gevoel vind. Na deze mijmeringen maak ik ontbijt op het balkon. Carla begint de ochtend met nieuwe energie, zij heeft een “work-out” programma gevonden, dat zij trouw iedere ochtend doet. Ik mediteer ondertussen op het balkon. In stilte genieten wij van ons ontbijt, drinken koffie en dan volgt de vaste vraag “ wat brengt deze dag en wat gaan wij doen”. Wij genieten nog steeds van deze plek en besluiten om te gaan zwemmen en ons lijf te laten opwarmen. Onze elektronische boeken mee, bijna tegelijkertijd zeggen wij na anderhalf uur, zullen we..t ? De zelf geprepareerde noodlessoep wordt op ons balkon genuttigd met een koel glas Bintang. Wij kleden ons om en gaan als ridder te voet of bestijgen het gemotoriseerde stalen ros om de omgeving te verkennen. Zodra de ros de weg betreedt wordt hij onderdeel van een enorme kudde. Wij volgen de kudde, soms slaat een deel af en anderen vervolgen hun weg, allemaal op weg naar hun gewenste bestemming. Zodra van de kustlijn wordt afgeweken, verstilt het landschap. Het ritme heeft zich hier op aangepast. De mensen bewegen zich ingetogene. Wij zijn vaak de enige op de weg en worden hartelijk begroet als de rossen elkaar passeren. Wij passeren kleine gemeenschappen. De huizen worden altijd omringd door huistempeltjes en een offerplaats. De hoeveelheid en grootte van de tempeltjes is afhankelijk van het aantal familieleden en gemeenschappelijk bezit. Wij stijgen af en lopen rond, mijn nieuwsgierigheid zorgt al snel voor contact met de lokale mensen. Carla is een magneet, daar komen de mensen vanzelf op af. Een oudere vrouw met haar kindje op haar arm stond volgde ons stilzwijgend, één blik was voldoende voor het contact. Het gesprek kwam over kinderen, opvallend is de discipline waarmee kinderen worden opgevoed. Voor zij om 06.00 naar school gaan, vegen zij de vloer van het huis en binnenplaats (reiniging), ontbijten en maken dan bakjes voor het offeren buiten het huis, daarna schoolkleding aan en lopend naar school. Schril contrast met Belanda, zo worden Hollanders genoemd. Het ritme van de dag verloopt om de twee dagen anders. Vandaag vroeg opstaan en met de vierwieler en chauffeur op pad om tempels en andere mooie plekken te bekijken. Onze lokale chauffeur gaat onze uitdaging aan om plekken te bezoeken waar weinig toeristen komen en die hij zelf graag zou willen zien; ook voor hem een kans om van de gebaande wegen af te wijken. Hij had zichtbaar plezier in de uitdaging en heeft ons naar wonderschone plaatsen gebracht. Het binnenland van Bali is fascinerend mooi, vooral de terras rijstvelden blijven een openbaring. Om deze terrassen in deze conditie te krijgen zijn eeuwen noeste arbeid aan vooraf gegaan. Mijmeren over hoe het toen ging betekent ogen open en zien hoe het nu gebeurt, met karbouwen en veel handkracht worden deze rijstvelden nog steeds bewerkt. Onderweg weer mooie tempels bezocht en een mijmerend hondje ontmoet, die smachtend in de verte tuurde. In foto’s heb ik geprobeerd om deze mijmeringen van schoonheid in beeld te brengen. De stilstaande beelden dragen de ziel van beweging in zich mee en ik hoop dat mijn volgers daar een mijmerend moment aan kunnen beleven. Het motto blijft; Leef het leven , geniet.