Het knetterende gezoem van een zwerm brommers omringden ons op de tocht naar mooie tempels in Bali. Alles gaat hier sneller dan een auto, in een slakkengang door Ubud, waar lopen meer snelheid had dan onze vierwieler. Ubud is het groene hart van Bali, tussen uitgestrekte rijstvelden met wuivende palmbomen en oprijzende vulkanen aan de horizon. Met deze slakkengang wordt ons tijd gegeven om allerlei taferelen rustig in te laten dalen en te genieten van de schoonheid van het landschap. De weg naar Ubud is een langgerekt lint van kleine winkels en ondernemingen, keurig gerangschikt naar ambachtelijk producten van batik, zilver, lavasteen, hout. De oudere huizen zijn gebouwd van zwart/grijs lavasteen en de met kleurrijke doeken aangeklede huistempels verlevendigen deze saaiheid. Dit vormt een levendige contrast met de prachtige groene rijstvelden, waar de boeren met hun karbouwen de veldjes bewerken. De eerste tempel die wij bezochten was de Pura Samuan Tiga, een onopvallende maar mooie tempel net buiten Ubud. Sarong omgedaan en in stilte deze tempel bezichtigd. De stilte werd verbroken door “schoolplein” geluiden, vrolijke kinderstemmen golven over de muren van de tempel. Het was een aanstekelijk geluid en ik kan daar nooit aan voorbijgaan. Een opening in de muur gezocht en richting van het geluid gelopen. Daar was inderdaad een school met rennende en spelende kinderen. Plotseling werd het stil en toen de kinderen ons in het vizier kregen. Dit was van korte duur, wij waren onderwerp geworden en de gebaren en geluiden waren voor ons bestemd. Tot grote hilariteit van de kinderen gingen wij ook de klaslokalen in. Opeens verstomde alle geluiden en renden de kinderen weg, er werden keurige rijen gevormd en de dagelijkse realiteit was voor hen weer begonnen. Op weg naar de volgende tempel werden wij enthousiast gemaakt voor een bezoek aan Monkey forest, een mooi en vredig park, met mossige groene bomen, slingerende lianen en rijkelijk bevolkt met “vriendelijke” apen. Ik twijfelde, uit eerdere ervaringen wist ik dat het enthousiasme van lokalen vaak niet door mij wordt gedeeld voor deze bezienswaardigheden. Uiteindelijk besloten toch te gaan en na het betreden van dit park werd mijn twijfel omgezet in bevestiging. Heel veel toeristen, die bananen voerden aan de volgevreten apen en die loeren op alles wat in de tassen verborgen zit. Uiteraard een uitgelezen moment om foto’s te schieten. Terwijl ik foto’s maakte hoorde ik Carla schreeuwen, toen ik omkeek zag ik haar in een worsteling met een aap die aan haar arm hing. Zij probeerde de aap van zich af te schudden maar deze reageerde agressief en beet haar in haar hand. Een harde mep maakte dat de aap wegsprong. Carla had kauwgum uit haar tas gehaald en dat was klaarblijkelijk een niet te weerstane prooi voor deze aap. Een parkwachter kwam onmiddellijk op Carla af en bekeek de beet, hij was wel pijnlijk maar niet diep genoeg om daar medicatie tegen te nemen. Wij voelde ons onmiddellijk in de “aap gelogeerd” en hebben het park weer verlaten. Gelukkig hebben wij de foto’s nog.

Vanuit Ubud reden wij naar de prachtige Gunung Kawi Tempel uit de 11e eeuw, die al heel lang op mijn verlanglijstje stond. Centraal staan 10 beelden van 7 meter hoog die uit de wand van de berg zijn gehouwen. Om bij de beelden te komen daalden wij af langs een steile trap van 371 treden. Temperatuur en vochtigheid zorgden voor een waterval langs ons lijf. Al dalende zijn er prachtige vergezichten op de vallei en op de rijstvelden. Er lopen smalle paden door de rijstvelden en door deze te volgen kwamen bij langs in de rotsen uitgehouwen grotvertrekken. De kleurschakering van de rotsen, door de tijd aangetast en aangeraakt, was fascinerend. De beelden hadden een bijzondere uitstraling, in het Japans wordt dat “Kodo” genoemd. De betekenis is “ziel van de beweging”, in stilstand is beweging zichtbaar. Ik kan daar uren verblijven en de beweging in de stilstand ervaren. Ik probeer met mijn vastgelegde beelden hetzelfde te bereiken, stilstaande beweging en bewegende stilstand. Op de trap terug protesteerden mijn knieën al na 30 treden, nog 340 te gaan. Carla liep achter mij en keek af en toe naar haar hand die dikker was geworden. “No worries”, riep zij en haar stem klonk goed, gelukkig geen gillende apenklanken uit haar mond. Tijd voor lunch, mooie plek met uitzicht over de rijstvelden. De smaakpapillen worden verstrekt door mooi opgemaakte borden en uitgeserveerd door een wonderschone Balinese . Na de lunch naar het prachtige tempelcomplex Tirta Empul (tempel van het heilige water). Het is een zeer belangrijke tempel voor fysieke en spirituele reiniging. Er zijn een aantal baden waar de Balinese hindoestaanse bevolking zich wast om zich te reinigen . Het is volle maan, tijd voor religieuze ceremonieën en in de baden was sprake van filevorming. Met bewondering en verbazing sla ik de overgave van de mensen gade. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd in de badende en zichzelf reinigende mensen. Iedereen straalt een opvallende blijheid uit. Ik dacht: daar kan die nepgoeroe Jomanda echt niet tegenop. Door een doolhof van kleine winkels met allerlei snuisterijen verlaten wij de tempel, de kraai naast mij was onrustig, maar kon zich inhouden. Onze laatste bestemming is de Gunung Batur een actieve vulkaan Mt.Batur bij het Baturmeer. Verwondering over de brede strook gestolde lava van een eruptie uit 2001 , die zich op de berg heeft gemarkeerd. Oorspronkelijk wilden wij naar de Ulan Danu Batur, een prachtige tempel langs het Batur kratermeer. Helaas waren wij te laat, toegang tot de tempel was gesloten. Terug, opnieuw met slakkengang door Ubud en langs de kust , waar het avondrood alles een nieuwe kleur gaf. Ook de volle maan heeft een sfeerverhogende invloed gehad. Wij waren stil, ingetogen om alle indrukken en gedachten een plek te geven. So far so good. Tot een volgende verhaal.