De korte campereis door Northern Territory heeft ons hart vervuld en ziel verrijkt. De schoonheid van de natuur, de oorverdovende stilte en de diversiteit aan flora en fauna heeft hier aan bijgedragen. De laatste dag hebben wij in Palmerston op een camping gestaan, wel even wennen, het was zondag en veel Aussies trekken er in het weekend op uit en dat betekent meer mensen dan wij gewend waren. Hwaydn of Hi mate was vaak de begroting, het zijn voor mij onverstaanbare klanken Hwaydn betekent How are you doing? Iedereen is geïnteresseerd in waar wij vandaan komen en zij zijn profs in het voeren van “leukdatikjeontmoethebgesprekken”. Ik wilde zeelucht opsnuiven en wij zijn naar de Nature reserves aan de kust gegaan. Darwin is een kleine stad of groot dorp te noemen, totaal wonen in Northern Territory ongeveer 250.000 mensen op een oppervlakte van 1.350.000 vierkante km en daar past ons kikkerlandje wel een paar keer in. Wij kwamen aanrijden en zagen door de bomen het blauw van de zee oplichten. Camper geparkeerd en naar het strand gelopen. Wandelen over het oneindig lange strand, waar slecht een paar mensen liepen, de zee had aantrekkingskracht. Borden waarschuwden voor kwallen en er stond dat je azijn mee moest nemen om kwallenbeten te bestrijden. Niet gezwommen, wel heerlijk langs het strand gebanjerd. Carla haar kraaienogen zagen alweer van alles schitteren op het strand. Regelmatig bukte zij zich en hoorde ik “waaauw”, het gevolg van een nieuwe ontdekking. Ik liep te mijmeren over de afgelopen reis, het heeft enorm veel indruk gemaakt, de ongelooflijk mooie natuur heeft zijn impact gehad. Opvallend is de rust die tot je komt. Geen nieuws om te verwerken. Ik realiseer mij dat wij in het Westen wel heel veel te verwerken krijgen, via gesprekken, mobiel, tablet, TV, autoradio, enz. Al die informatie moet een plek krijgen en het is niet zo verwonderlijk dat mensen opgefokt raken, de hoofden raken vol en dat kun je weinig prikkels verdragen. Ook de natuur doet een mens goed, het maakt je nederig, vraagt om onvoorwaardelijke overgave en geeft veel kracht en energie. Na deze overpeinzingen weer naar de camper gegaan en naar de haven gereden. Hier veel herinneringen aan de tweede wereldoorlog, de Japanners hebben de olieopslag en vliegveld in Darwin gebombardeerd. Zij hebben toen ondergrondse olietanks gemaakt en alternatieve landingsbanen voor de luchtmacht. Tussen Adelaide River en Darwin zie je langs de weg nog veel van deze aangelegde landingsbanen. Carla wilde nog even kijken wat de Malls te bieden hebben, de natuur heeft deze behoefte niet doen verminderen. Ik ga graag mee want je kunt heerlijk eten in de Food Plaza. In de middag naar een East Point Nature Reserve gereden en toen naar de camping om ons voor het laatste avondmaal in Australië. Wij kregen gezelschap van een “spaghetti monster “. Bij het afgieten was er spaghetti op de grond gevallen en daar maakte dit beestje dankbaar gebruik van. De volgende dag stond in het teken van opruimen, inpakken en de camper wegbrengen. De camper schoner ingeleverd dan dat wij het kregen, wat is dat toch een vreemde gewoonte van ons om alles spic en span weer in te leveren. Met taxi naar het vliegveld, zonder incidenten inchecken en via Denpasar op weg naar Yogyakarta. Aangekomen in Yogyakarta was een harde confrontatie met de werkelijkheid, de taxi die ons van vliegveld naar hotel bracht zigzagde tussen honderd duizenden brommertjes, die als een zwerm wespen om de auto heenreden. Bij het omschakelen hielpen de kreten van Carla, kijk daar is dit en daar is dat. Voor haar een feest van herkenning, ook kwamen allerlei begrippen en woorden naar boven, de taxi chauffeur vroeg zelfs of zij Indonesisch sprak. Zij heeft hier in 2006 voor NGO gewerkt, na de aardbeving en vulkaanuitbarsting van de Merapi heeft zij samen met andere dokters en verpleegkundigen een veldhospitaal opgezet en daar veel werkt verzet. Er werden zelfs operaties verricht, met name het amputeren van ledematen. Uit die tijd heeft zij hier vrienden gemaakt, die nog regelmatig via facebook of email contact onderhouden. Dit is ook de reden dat wij hier zijn. Na Yogyakarta gaan wij naar Tasikmalaya waar wij Rahma, één van de artsen, weer gaan ontmoeten. S ’middags hebben wij kaartjes voor de trein geregeld en heeft Carla mij meegenomen voor een memory tour. Bladok was het eerste doel, dat was haar thuis in die periode, daarna nog andere plekken bezocht. In Yogykarta is niet heel veel veranderd, behalve dat het aantal vervoersmiddelen enorm is toegenomen en de wegen hetzelfde zijn gebleven. De luchtverontreiniging is enorm en de enorme geluidsgolven die een stad veroorzaken, maakte dat ik al snel met koppijn rondliep. Besloten om naar hotel te gaan en een verkoelende duik in het zwembad te nemen. Op de kamer hadden wij één luxe stoel, bij receptie gevraagd of er een tweede bij geplaatst kon worden, nee was niet mogelijk. 15 minuten later werd er geklopt en stonden twee jongens met een koninklijke fauteuil voor de deur. Ondoorgrondelijk zijn de beweegreden, ook hadden wij een stop in het bad dat niet open ging, als je douchte dan bleef het water in bad staan. Weer gebeld en kwam een man met een ontstopper, plaatste deze op de badstop, trok hem eruit met de ontstopper, nam hem mee en zei no probleem en verdween. Na heerlijk gegeten te hebben, vroeg naar bed, morgen naar de Borobudur en Prambanan tempel. Auto met chauffeur geregeld; wij hadden geen behoefte om in groepsverband te gaan. So far so good, wij leven het leven en genieten.

De verhalen komen met vertraging, ook hier een tijd geen internet beschikbaar. Foto's volgen