De kracht van de locomotief was voelbaar, langzaam zette de trein zich in beweging. Zwaaiende en huilende mensen gleden aan ons voorbij. Twee grote witte mensen zijn een opvallende verschijning in de treinwagon. Kinderen gingen op de stoelen staan om ons te bewonderen. Wij staren uit het raam, wetend dat als er contact gemaakt wordt het de hele treinreis door zal gaan. Het hielp, langzaam zakten de kinderen weer in hun eigen wereld. Een meisje van 1 jaar jong probeerde het nog heel lang en daar kon ik geen weerstand aan bieden. Haar moeder nam haar mee en toen begon een huilpartij met de kracht van een symfonie van Wagner. Het kind was vermoeid en wilde slapen, dat lukte niet met als gevolg dat wij 90 minuten hebben kunnen genieten van deze emotionele symfonie. Net toen wij op zoek gingen naar onze oorstoppers, kwam een eind aan de symfonie. Geen krachtig einde maar een langzaam weg murmelende toon. Het uitzicht werd bepaald door één groot lint van rijstvelden in diverse kleuren, helder groen van pas geplante rijst, donkergroen van gerijpte rijst en geel tot bruin van de rijst die kan worden geoogst. De rijst wordt hier nog steeds met de hand losgeslagen, de bundel rijst wordt samengedrukt en op een plank geslagen, zodat de korrels loskomen. Honderden zakken rijst stonden langs de spoorlijn te wachten op vervoer. De trein gaat naar Bandung en langzaam gaat het vlakke land over in bergachtig gebied, hier heeft de locomotief zijn kracht nodig, zwaar kreunend trek hij de wagens omhoog, af en toe wordt een zwaar en donkere toon de bergen in geblazen. Het uitzicht was nu adembenemend, vooral op de momenten dat er een spoorbrug of viaduct over gestoken werd van de ene naar de andere berg. Wij keken dan loodrecht honderd meter naar beneden. Op de flanken van de berg waren weer rijstvelden aangelegd. De velden worden met behulp van buffels bewerkt. Traag slingerde de trein zich door de bergen. Wij zaten in het laatste gedeelte en bij iedere bocht konden wij in de bocht de locomotief en andere treinstellen zien. Wij kwamen, na de prachtige treinreis van 5 uur, in Tasikmalaya. Op het station vroeg een zwaaiende arm om aandacht, het werden twee armen die heftig heen en weer wapperden. Rahma, riep Carla en zei versnelde haar pas. Na 9 jaar zagen zij elkaar, een innige omhelzing die minuten lang duurde en bij beide vloeiden de tranen. Ik stond op afstand, maar toch dichtbij, de ontmoeting was zo intens en voelbaar emotioneel, dat de tranen in mijn ogen welden. Mhbub, de man van Rahma keek lachend naar mij en wenkte. Wij liepen alvast het station uit, gevolgd door Carla en Rahma, die af en toe stopten en elkaar opnieuw omhelsde. Koffers in de auto geladen en tijdens de rit naar hun huis, was het op de achterbank een kakofonie van woorden en kreten. Bij hun huis aangekomen, een onverwacht heel groot huis. De ouders van Rahma en de nanny met hun beide zonen Bobby en Rafit, stonden ons op te wachten. Binnen was de tafel bedekt met eten en drinken, de beide jongens kropen eerst nog achter vader en moeder weg, maar dat was van korte duur. Het werd al snel tante Carla en oom Bert en plotseling waren wij onderdeel van een familie. Al snel werd duidelijk dat er een programma voor ons was, waar de hele familie aan deel ging nemen. Dit vroeg om concrete invulling van mijn opmerking dat reizen een onvoorwaardelijke overgave is. Ik heb dit gedaan en het is fijn om dan te kunnen genieten van de situatie waar wij in waren beland. Twee auto’s met chauffeur reden ons naar een traditioneel Javaans dorp in de bergen. Inmiddels was ons wel duidelijk dat Rahma en haar man, beide artsen in ziekenhuis en met eigen apotheek aan huis, een levensstandaard hebben die ver boven het gemiddelde op Java uitstijgt. In Kampung Naga werden wij ontvangen door één van de 300 bewoners van dit dorp. Via 437 treden bracht hij ons naar beneden zijn en zijn door dit dorpje gelopen. Hier maak ik een reis in de tijd, sobere, eenvoudige huizen , geen elektriciteit en een gemeenschap die van elkaar afhankelijk is. De ruimte in het dal is beperkt, het aantal huizen is gebonden aan een quotering. 1 familie in ieder huis is de norm, een familie strekt zich uit van grootouders tot meerdere kleinkinderen. Als deze opgroeiden moet een keuze gemaakt worden, wie in het huizen blijft en wie het dorp uit moet. Er zijn geen straatjes, de ruimte tussen de huizen is anderhalve meter en vormen de doorgang. Geen bestrating, zand en kleine ronde stenen vormen het plaveisel. Een zandpleintje met dorpshuis vormt het centrum. Hier stonden de jongens, onder luid gejoel van een aantal meisjes, te vliegeren. Het verleidingsspel is van alle tijden en onder alle omstandigheden een geliefd tijdverdrijf. Helaas gaf de automatische scherpstelling van de camera er de brij aan, over op handmatige instelling, op zich geen probleem, maar bij snel wisselende omstandigheden is de tijd tekort om scherp te stellen. Zo was er een situatie van Rahma en Carla die op een bankje zaten en enorm veel plezier hadden. Ik zag dat, toen Rahma schaterde van het lachen was de tijd tekort om de foto scherp te krijgen. Ik zal hem wel toevoegen, dan is het intense plezier te zien. De meiden zijn onafscheidelijk, zij wijken geen meter van elkaar. Na het dorpje, dat omringd is door prachtige rijstveldjes op de heuvels, weer omhoog gelopen en bij 30 graden en hoge vochtigheid leverde dat de nodige zweetdruppels op. Daarna brachten zij ons naar ons hotel, althans dat dachten wij. Rahma had een bungalow gehuurd aan de voet van een berg in het Garut. Hier gingen wij met de hele familie overnachten, ook de ouders en de nanny. Dit is heel bijzonder en wij waren dan ook verbaasd maar zeer vereerd dat dit ons werd aangeboden. S ’avonds een heerlijk diner en op tijd naar bed. Carla en Rahma zaten nog een tijd knus op de bank het leven door te nemen. Er was een grote stenen badkuip van 4 bij 4 meter, met een stenen rand waar op gezeten kan worden. Het water, afkomstig van een “hotspring”, stroomt als een waterval het bad in. De boys sprongen in hun blootje en luis gejoel het bad in. Zij hadden veel plezier dat was in de verre omtrek te horen. De volgende ochtend was het gordijn bij de badkuip dicht, Oma had zich bij de jongens gevoegd en ook zij hadden veel plezier. Dit vraagt van mij enige aanpassing, ik hield mij op afstand zodat de vrouwen in het gezelschap zich vrijelijk konden bewegen. Na het ontbijt tassen gepakt en afscheid genomen. Ook dit was weer emotioneel, de moeder van Rahma en Carla hebben ook een innige band en dat was bij het afscheid duidelijk zichtbaar. 3 auto’s met chauffeur stonden voor ons klaar, wij naar Jakarta en de anderen terug naar Tasikmalaya. Rahma komt zaterdag avond, na een rit van 6 uur naar Jakarta om samen te dineren en dan afscheid te nemen. So far so good, wij leven het leven in al zijn schoonheid en emoties. Wij genieten.