Vanochtend kwam er weinig licht in de kamer. Toen ik de gordijnen open deed zag ik dat wolken als een donkergrijze wattendeken van zee het land werden ingejaagd. Zonlicht was een vanzelfsprekendheid geworden. Verbaasd bleef ik een tijdje over zee turen naar een blauwe opening waar zonlicht als gouden banen op zee zal stralen. Ik ben benieuwd wat de Aussies vandaag gaan doen. Als de zon schijnt wentelen zij in de warmte op ligbedden aan het zwembad. Misschien reizen zij in hun hoofd, terwijl de zweetpareltjes op hun lijf schitteren als kleine diamantjes. Anderen: waarschijnlijk met Nederlandse roots, zitten in de schaduw van klapperbomen en reizen in hun boeken. Carla komt de kamer binnen en ziet haar kans, shoppen in de Bali Mall of Sogo. Oh jee, de kraai is los, verlangen naar glinsterende dingen maken zich van haar meester. Ik probeer haar nog op andere gedachten te brengen, verloren zaak. Haar overgave is zowel onbegrijpelijk als verbazingwekkend. Mijn overgave betekent het niet meer proberen te begrijpen en er vrede mee te hebben dat ik het nooit zal begrijpen. Carla struint blijmoedig iedere meter af, terwijl ik een zwerftocht begin door een wijk die achter dit winkelparadijs schuilgaat. Aan het begin van een klein straatje wordt ik gelijk hartelijk begroet, een kind huilt en moeder probeert hem te troosten. Ik huil zogenaamd mee, verbaast stopt die kleine met huilen tot grote hilariteit van andere kinderen en moeder. Vijftig meter verder hoor ik dat het blèren weer aanvang heeft genomen. Ik besluit door te lopen. Ik geniet van deze zwerftochten, nieuwsgierigheid is mijn metgezel en hartelijkheid komt mij tegemoet. Ineens sta ik voor een enorm groot huis, totaal andere bouwstijl, ik sta een tijdje voor het huis en dan komt een kleine man in vaal shirt, korte broek en slippers mij tegemoet. Ca va, was de begroeting, al meer dan 30 jaar woonde hij in dit pand, inmiddels 78 jaar jong. Hij nodigde mij op zijn binnenplaats uit. Dit was een paradijsje; wat een prachtig aangelegde tuin met sculpturen van Parijse allure. Ik bleef staan, ging niet op de uitnodiging in om te gaan zitten. Ik weet nooit waarom ik soms besluit wat ik besluit, vaak een gevoel. Langzaam werd zijn toon indringender, wat moest ik in deze wijk, wat kwam ik doen, was ik op zoek naar hem?? Zijn paranoia werd steeds duidelijker zichtbaar en toon agressiever. Met omtrekkende bewegingen liep ik weer richting het straatje, even versperde hij mij de weg, ik in een boog om hem heen en versnelde mijn pas. Au revoir riep ik toen ik weer in het straatje was. Met nog meer versnelling in de pas ben ik verder gegaan. Het geluid van gamelan trok mij uit mijn overpeinzingen van deze gebeurtenis. Op een binnenplaats was een jongeren orkestje aan het oefenen. Ondanks eerdere ervaring, hier toch weer naar binnen gelopen. Het gammele gamelarkestje werd door de dirigent gestimuleerd tot grootse inspanning. Uiteraard komt altijd de vraag waar ik vandaan kom; Blanda ( Indonesisch voor Nederland). Ahh, Blanda is het vervolg. Ik weet nooit wat ik dan moet denken, het is 70 jaar geleden dat zij de onafhankelijkheid hebben uitgeroepen. Raar om in de voetsporen van een bezettende macht met een besmet blazoen te staan. Later heb ik Carla weer opgehaald, er was een schrale oogst; het viel tegen. Jammer genoeg of gelukkig kan de kraai nog niet teveel toeslaan, aantal kilo’s naar Darwin met Air Asia is beperkt. Gelukkig krijgt zij in Yogjakarta en Jakarta nieuwe kansen. Genoten van een heerlijke maaltijd, Soto Ajam en Gado Gado. Het mandje in en vervolgens dromen van mijn oma. Ik was bezig haar heg te knippen en zij kwam met ranja. Dromen kunnen zo echt zijn dat ik verbaast wakker werd en besefte dat het niet zo was. De volgende dag toonde de zon zich in volle glorie en wij besloten een Tour de Balie te maken. Voor ons huisje was een jonge Balinees al hard aan het werk in de kruin van een palmboom. Geen zekering en zeker geen arbeidsinspectie. Wij wilden naar Uluwatu aan de andere kant van schiereiland. Met vage aanwijzingen van lokalen gingen wij op weg, al snel de vraag “was het nu hier linksaf of later?”Na 20 minuten rijden bleek het later te zijn. Hoe weet je dat je op de goede weg zit als je nooit bent verdwaald !!! Langs de kant van de weg stond een man met brommer, gestopt en gevraagd naar de weg naar Uluwatu, hij begon met zijn uitleg maar besloot uiteindelijk om voor ons uit te rijden en ons op de goede weg te brengen. Plotseling stopte hij, volg de witte streep en dan linksaf was zijn advies. Na 15 kilometer de witte streep volgen sloeg opnieuw de twijfel toe; toch doorgereden en ineens een bord met linksaf Uluwatu. Het werd steeds drukker op de weg en toen bleek dat in Uluwatu een heilige tempel was en dat het vandaag weer offerdag was. De tempel van Uluwatu bleek ook het eindpunt te zijn. Hier gestopt en eerst een voettocht langs de kustlijn gemaakt. Prachtige hoge kliffen met opzwepende golven beneden, op de rand staan en naar beneden kijken gaf golven in de buikstreek en licht in het hoofd. Op de terugweg zijn wij naar de tempel gegaan en hebben daar de ceremonie van offeren gadegeslagen. Het is vegetarisch offeren, veel bloemen, rijst en zoetigheid worden op de tempelplaats neergezet. De hoge tingelklank van een belletje geeft steeds aan dat er een nieuwe bloem geofferd kan worden. Indrukwekkend gezicht. In opperste verbazing sla ik de overgave van deze mensen gade. Overgave aan religie is mij vreemd, ook overgave aan gedicteerde overtuigende overtuigingen. Ik blijf nieuwsgierig en begripvol, wil geen oordeel vellen. Ik was gefascineerd door een oude vrouw met rimpels als diepe ingesleten paden van het leven. Hier is de overgave ontroerend, omdat het zichtbaar uit het diepste van haar wezen komt. Bij anderen lijkt de vorm belangrijker dan de overgave. Twee vrouwen in een vuilcontainer, op zoek naar iets van hun gading, bracht mij terug in de realiteit. Deze taferelen roepen bij mij allerlei mijmeringen en filosofische beschouwingen op, waar ik de komende tijd weer mee aan de slag kan. Op de terugweg geen ruimte en tijd voor overpeinzingen, gefocust op de weg en het verkeer om weer veilig in ons huisje te komen. Nog één dag en dan gaan wij oversteken naar Down Under Northern Territory, waar ik mij verheug om mij over te geven aan de onweerstaanbare verleiding van schoonheid die de natuur te bieden heeft.