Weemoed bij afscheid van Bali en verlangen naar de volgende bestemming Down Under. Bali heeft een plekje in ons hart gekregen. De hartelijkheid van de mensen, de schoonheid van het landschap en de fascinerende mystieke wereld van de cultuur. Op het vliegveld van Denpasar voor de vlucht naar Darwin liep ik naar de incheck balie van Air Asia. Plotseling een hand die mij vastpakte met een greep als een wielklem. Verschrikt en verbaasd keek ik achter mij, een man begon mij uit te schelden en schreeuwde in the line, ik stond in the line en begreep niet wat hij bedoelde. Opnieuw werd ik vastgegrepen en ook Carla kreeg een wielklem. Op zo’n moment gaan er luikjes voor mijn ogen en stond ik niet meer open voor argumenten. Don’t touch me riep ik, hij negeerde dat, opnieuw werd ik met twee handen vastgepakt. De enige manier om deze uitzinnige man bij zinnen te brengen was hem een beuk verkopen, wat ik ook heb gedaan. Onmiddellijk kwam de beveiliging in actie en duwde de man naar achter en wij konden vervolgens inchecken. Achteraf bleek dat er twee rijen waren, één voor inchecken en één voor drop-off voor bagage. Wij moesten van personeel hier staan, voor de check-in hoewel wij al ingecheckt waren. De man had onze tickets gezien en dat was waarschijnlijk zijn motivatie om zich zo op te stellen. Ik had liever gehad dat hij ons op rustige wijze duidelijk had gemaakt wat zijn probleem was, in plaats van deze agressie, die bij mij als een lap op een rode stier werkte. Alle innerlijke rust die ik in Bali had opgedaan, was even in een draaikolk van onrust veranderd. Naar de gate gelopen, het vliegtuig ingegaan en gekeken of die man er ook inzat. Niet gezien, gelukkig want ik had geen zin in nog een confrontatie. Wij vertrokken met een half uur vertraging naar Darwin en waren heel blij dat er gevlogen werd, gisteren was het vliegveld weer gesloten vanwege de vulkaan uitbarsting op Bali. De vlucht van 02.30 verliep rustig. Boven Darwin zagen wij in de verte oranje/rode cirkels op de grond. Onze buurvrouw vertelde dat daar bushfire was. Heel normaal deze tijd van het jaar en zij vertelde dat deze branden veel voorkomen en dat deze niet geblust worden. In Darwin vriendelijk ontvangen door Heather en Brendan waar wij overnachten. Bij binnenkomst een bord met “ we don’t apologize for he mess, we live here”. Prima sfeer en heel gastvrije mensen. Brendan bracht ons de volgende dag naar Apollo waar wij de camper konden ophalen. Na de gebruikelijke administratie en uitleg, gingen wij met ons campertje op pad. GPS instellen op Jabiru, Kakadu National Park en daar gaan wij. Eerst bevoorraden bij “woollies”, 40 liter water, 10 liter bier, 5 liter wijn en verder een kar vol met eten. Eenmaal onderweg kreeg Carla de taak om alle piepjes en rammeltjes in de camper te lokaliseren en vervolgens deze onrustige geluidjes verhelpen. De innerlijke rust was terug, camper pieploos en zo reden wij richting National Park Kakadu. GPS niet nodig, na links af geslagen te hebben op Stuart Highway gaf de GPS aan dat wij over 217 kilometer opnieuw linksaf moesten. Een verademing na de drukte van Bali, af en toe een tegenligger of iemand die ons passeerde. Ineens een schreeuw van Carla “ een kangoeroe”, het was een stip tussen de bomen, maar het was er wel eentje. Tot op heden ook de enige levende, onderweg veel aangereden exemplaren. De natuur is overweldigend, het zonlicht is fel en alles wordt omringd door een verstrooiende hitte. Af en toe een zien wij grote rookpluimen of rijden door een mist van rook. Ineens rijden wij langs een bos wat in brand staat, afstand is 5 meter rechts van ons, enorme vlammen veranderen bomen en struiken binnen een paar seconden in zwarte, rokende gedaanten. Onze gastheer had ons al gewaarschuwd en wij hoefden dus geen alarmnummer te bellen van de brandweer. Het brand tot het vanzelf weer uitgaat. Eerst denk ik: zonde van de natuur, maar ik zie ook dat het zich wonderbaarlijk snel weer hersteld en dat op de zwart geblakerde stammen nieuw groen zich openbaart. Aangekomen in Jabiru, campingplaats gezocht en nieuwe rituelen nemen aanvang. Camper klaar voor de nacht , biertje en nagenieten van de rit. Tijdens onze ritten praten Carla en ik heel weinig, soms uren genieten wij in stilte, af en toe een opmerking, meestal zoeken onze handen elkaar om de stilte niet te verbreken. Wij genieten, dat is voelbaar en verstaanbaar in deze stilte. De eerste nacht het plekje in bed eigen maken, s ’nachts wordt het veel koeler en dat is bevorderend voor de nachtrust. De volgende dag zijn wij de omgeving gaan verkennen, rijden zonder doel is hier geen optie, als ik ergens links of rechts afslaat, kan het zijn dat de volgende splitsing zich over 100 kilometer of langer aandient. Ubirr is onze bestemming. Onderweg neemt de verwondering over de uitgestrektheid van deze prachtige natuur steeds meer toe. Af en toe rijzen enorme rotspartijen uit het landschap op, dan weer doemen er waterpartijen op; Billabongs geheten. Hier is een enorme variatie van gevleugelde vrienden te zien. In Ubirr aangekomen hebben wij de rotstekeningen van de Aboriginals bewonderd. Hier laat ik de beelden spreken. De omgeving, waar deze tekeningen voor het nageslacht zijn vastgelegd, is indrukwekkend en verstillend. Onder een verzengende zon lopen en klauteren wij naar het hoogste punt. Een verkoelende wind droogt onze doorweekte kleren. Het uitzicht is adembenemend mooi, zover als je kan kijken is Wetland, moerasachtig en heel groen. Hier en daar wordt deze groene vlak ingevuld met een groepje bomen. In de verte zien wij enorme rookwolken opstijgen, ineens breekt daar weer een brand uit. Hoog op de rotsen staan wij hand in hand te genieten, ontroert kijken wij elkaar aan, wat een schoonheid heeft dit land te bieden. Terug op camp genieten wij nog na. Hier geen internet en ook later geen netwerkverbinding voor de telefoon. Ik weet niet wanneer ik dit verhaal en foto’s kan plaatsen. So far so good, wij leven het leven en genieten. Wij zijn even op een plaats waar ik in ieder geval het verhaal kan plaatsen. Foto’s lukt niet, komt later.