Mijmeren in het ritme van reizen

De zacht gele, oranje gloed van het zonlicht valt met een smalle streep op het blonde haar van Carla. Zij slaapt met een glimlach op haar licht bruin getinte gezicht. Blij om haar weer ontspannen te zien. De afgelopen twee jaar hebben sporen achtergelaten en deze lossen in zichzelf op. Ik; vroege vogel, stap uit bed, loop naar het balkon, doe de deuren open en snuif de geur van een frisse zeebries op, de zee kleurt alweer blauw en de witte kruinen op de golven nodigen uit voor een ochtendduik. Ik blijf verbaast over de invloed van vuur ( zon) straling ( lucht ) aarde ( zandbodem) die het water deze mooie blauwe kleur geven. De maan zorgt voor een toegevoegde waarde en brengt de zee in beweging. Water heeft altijd een aantrekkingskracht op mij gehad, vanaf mijn 5^de jaar was ik al in het water te vinden. Wij hadden van paps en mams een jaarabonnement voor het sportfondsenbad. Later; bijna iedere dag op de fiets naar zwembad. Deze regelmaat werd onderbroken nadat mijn opa was verdronken. Ik durfde toen heel lang niet meer het water in. Tijdens een verkleedzwemfeest; Bertje als Indiaan met tomahawk, wilde ik meedoen. In een lange rij ging iedereen; verkleed in favoriete kledij en onder grote belangstelling, van de hoge duikplank. Ik stond in de rij, ging mee in de stroom en tot verbazing van iedereen, ben ik van de duikplank gesprongen. De angst was daarna verdwenen, hoewel ik duiken in het water nog steeds geen prettig gevoel vind. Na deze mijmeringen maak ik ontbijt op het balkon. Carla begint de ochtend met nieuwe energie, zij heeft een “work-out” programma gevonden, dat zij trouw iedere ochtend doet. Ik mediteer ondertussen op het balkon. In stilte genieten wij van ons ontbijt, drinken koffie en dan volgt de vaste vraag “ wat brengt deze dag en wat gaan wij doen”. Wij genieten nog steeds van deze plek en besluiten om te gaan zwemmen en ons lijf te laten opwarmen. Onze elektronische boeken mee, bijna tegelijkertijd zeggen wij na anderhalf uur, zullen we..t ? De zelf geprepareerde noodlessoep wordt op ons balkon genuttigd met een koel glas Bintang. Wij kleden ons om en gaan als ridder te voet of bestijgen het gemotoriseerde stalen ros om de omgeving te verkennen. Zodra de ros de weg betreedt wordt hij onderdeel van een enorme kudde. Wij volgen de kudde, soms slaat een deel af en anderen vervolgen hun weg, allemaal op weg naar hun gewenste bestemming. Zodra van de kustlijn wordt afgeweken, verstilt het landschap. Het ritme heeft zich hier op aangepast. De mensen bewegen zich ingetogene. Wij zijn vaak de enige op de weg en worden hartelijk begroet als de rossen elkaar passeren. Wij passeren kleine gemeenschappen. De huizen worden altijd omringd door huistempeltjes en een offerplaats. De hoeveelheid en grootte van de tempeltjes is afhankelijk van het aantal familieleden en gemeenschappelijk bezit. Wij stijgen af en lopen rond, mijn nieuwsgierigheid zorgt al snel voor contact met de lokale mensen. Carla is een magneet, daar komen de mensen vanzelf op af. Een oudere vrouw met haar kindje op haar arm stond volgde ons stilzwijgend, één blik was voldoende voor het contact. Het gesprek kwam over kinderen, opvallend is de discipline waarmee kinderen worden opgevoed. Voor zij om 06.00 naar school gaan, vegen zij de vloer van het huis en binnenplaats (reiniging), ontbijten en maken dan bakjes voor het offeren buiten het huis, daarna schoolkleding aan en lopend naar school. Schril contrast met Belanda, zo worden Hollanders genoemd. Het ritme van de dag verloopt om de twee dagen anders. Vandaag vroeg opstaan en met de vierwieler en chauffeur op pad om tempels en andere mooie plekken te bekijken. Onze lokale chauffeur gaat onze uitdaging aan om plekken te bezoeken waar weinig toeristen komen en die hij zelf graag zou willen zien; ook voor hem een kans om van de gebaande wegen af te wijken. Hij had zichtbaar plezier in de uitdaging en heeft ons naar wonderschone plaatsen gebracht. Het binnenland van Bali is fascinerend mooi, vooral de terras rijstvelden blijven een openbaring. Om deze terrassen in deze conditie te krijgen zijn eeuwen noeste arbeid aan vooraf gegaan. Mijmeren over hoe het toen ging betekent ogen open en zien hoe het nu gebeurt, met karbouwen en veel handkracht worden deze rijstvelden nog steeds bewerkt. Onderweg weer mooie tempels bezocht en een mijmerend hondje ontmoet, die smachtend in de verte tuurde. In foto’s heb ik geprobeerd om deze mijmeringen van schoonheid in beeld te brengen. De stilstaande beelden dragen de ziel van beweging in zich mee en ik hoop dat mijn volgers daar een mijmerend moment aan kunnen beleven. Het motto blijft; Leef het leven , geniet.

Balinees Tempelen

Het knetterende gezoem van een zwerm brommers omringden ons op de tocht naar mooie tempels in Bali. Alles gaat hier sneller dan een auto, in een slakkengang door Ubud, waar lopen meer snelheid had dan onze vierwieler. Ubud is het groene hart van Bali, tussen uitgestrekte rijstvelden met wuivende palmbomen en oprijzende vulkanen aan de horizon. Met deze slakkengang wordt ons tijd gegeven om allerlei taferelen rustig in te laten dalen en te genieten van de schoonheid van het landschap. De weg naar Ubud is een langgerekt lint van kleine winkels en ondernemingen, keurig gerangschikt naar ambachtelijk producten van batik, zilver, lavasteen, hout. De oudere huizen zijn gebouwd van zwart/grijs lavasteen en de met kleurrijke doeken aangeklede huistempels verlevendigen deze saaiheid. Dit vormt een levendige contrast met de prachtige groene rijstvelden, waar de boeren met hun karbouwen de veldjes bewerken. De eerste tempel die wij bezochten was de Pura Samuan Tiga, een onopvallende maar mooie tempel net buiten Ubud. Sarong omgedaan en in stilte deze tempel bezichtigd. De stilte werd verbroken door “schoolplein” geluiden, vrolijke kinderstemmen golven over de muren van de tempel. Het was een aanstekelijk geluid en ik kan daar nooit aan voorbijgaan. Een opening in de muur gezocht en richting van het geluid gelopen. Daar was inderdaad een school met rennende en spelende kinderen. Plotseling werd het stil en toen de kinderen ons in het vizier kregen. Dit was van korte duur, wij waren onderwerp geworden en de gebaren en geluiden waren voor ons bestemd. Tot grote hilariteit van de kinderen gingen wij ook de klaslokalen in. Opeens verstomde alle geluiden en renden de kinderen weg, er werden keurige rijen gevormd en de dagelijkse realiteit was voor hen weer begonnen. Op weg naar de volgende tempel werden wij enthousiast gemaakt voor een bezoek aan Monkey forest, een mooi en vredig park, met mossige groene bomen, slingerende lianen en rijkelijk bevolkt met “vriendelijke” apen. Ik twijfelde, uit eerdere ervaringen wist ik dat het enthousiasme van lokalen vaak niet door mij wordt gedeeld voor deze bezienswaardigheden. Uiteindelijk besloten toch te gaan en na het betreden van dit park werd mijn twijfel omgezet in bevestiging. Heel veel toeristen, die bananen voerden aan de volgevreten apen en die loeren op alles wat in de tassen verborgen zit. Uiteraard een uitgelezen moment om foto’s te schieten. Terwijl ik foto’s maakte hoorde ik Carla schreeuwen, toen ik omkeek zag ik haar in een worsteling met een aap die aan haar arm hing. Zij probeerde de aap van zich af te schudden maar deze reageerde agressief en beet haar in haar hand. Een harde mep maakte dat de aap wegsprong. Carla had kauwgum uit haar tas gehaald en dat was klaarblijkelijk een niet te weerstane prooi voor deze aap. Een parkwachter kwam onmiddellijk op Carla af en bekeek de beet, hij was wel pijnlijk maar niet diep genoeg om daar medicatie tegen te nemen. Wij voelde ons onmiddellijk in de “aap gelogeerd” en hebben het park weer verlaten. Gelukkig hebben wij de foto’s nog.

Vanuit Ubud reden wij naar de prachtige Gunung Kawi Tempel uit de 11e eeuw, die al heel lang op mijn verlanglijstje stond. Centraal staan 10 beelden van 7 meter hoog die uit de wand van de berg zijn gehouwen. Om bij de beelden te komen daalden wij af langs een steile trap van 371 treden. Temperatuur en vochtigheid zorgden voor een waterval langs ons lijf. Al dalende zijn er prachtige vergezichten op de vallei en op de rijstvelden. Er lopen smalle paden door de rijstvelden en door deze te volgen kwamen bij langs in de rotsen uitgehouwen grotvertrekken. De kleurschakering van de rotsen, door de tijd aangetast en aangeraakt, was fascinerend. De beelden hadden een bijzondere uitstraling, in het Japans wordt dat “Kodo” genoemd. De betekenis is “ziel van de beweging”, in stilstand is beweging zichtbaar. Ik kan daar uren verblijven en de beweging in de stilstand ervaren. Ik probeer met mijn vastgelegde beelden hetzelfde te bereiken, stilstaande beweging en bewegende stilstand. Op de trap terug protesteerden mijn knieën al na 30 treden, nog 340 te gaan. Carla liep achter mij en keek af en toe naar haar hand die dikker was geworden. “No worries”, riep zij en haar stem klonk goed, gelukkig geen gillende apenklanken uit haar mond. Tijd voor lunch, mooie plek met uitzicht over de rijstvelden. De smaakpapillen worden verstrekt door mooi opgemaakte borden en uitgeserveerd door een wonderschone Balinese . Na de lunch naar het prachtige tempelcomplex Tirta Empul (tempel van het heilige water). Het is een zeer belangrijke tempel voor fysieke en spirituele reiniging. Er zijn een aantal baden waar de Balinese hindoestaanse bevolking zich wast om zich te reinigen . Het is volle maan, tijd voor religieuze ceremonieën en in de baden was sprake van filevorming. Met bewondering en verbazing sla ik de overgave van de mensen gade. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd in de badende en zichzelf reinigende mensen. Iedereen straalt een opvallende blijheid uit. Ik dacht: daar kan die nepgoeroe Jomanda echt niet tegenop. Door een doolhof van kleine winkels met allerlei snuisterijen verlaten wij de tempel, de kraai naast mij was onrustig, maar kon zich inhouden. Onze laatste bestemming is de Gunung Batur een actieve vulkaan Mt.Batur bij het Baturmeer. Verwondering over de brede strook gestolde lava van een eruptie uit 2001 , die zich op de berg heeft gemarkeerd. Oorspronkelijk wilden wij naar de Ulan Danu Batur, een prachtige tempel langs het Batur kratermeer. Helaas waren wij te laat, toegang tot de tempel was gesloten. Terug, opnieuw met slakkengang door Ubud en langs de kust , waar het avondrood alles een nieuwe kleur gaf. Ook de volle maan heeft een sfeerverhogende invloed gehad. Wij waren stil, ingetogen om alle indrukken en gedachten een plek te geven. So far so good. Tot een volgende verhaal.

Balinees Brommeren

Langzaam schuiven tijdverschillen en werelddelen in elkaar en kruipt het levensritme van de Balinezen onder onze huid. De plek waar wij verblijven is een prachtig resort in Balinese stijl en dat is ook het enige Balinees. Top appartement Frans en Ester, wij zijn heel blij en dankbaar hier te mogen zijn. Het zijn twee werelden aan weerzijde van een straat, aan de ene kant het resort en aan de andere kant een typisch Balinese volkswijk. Het resort is onze rustplek en aan de overkant het verlangen naar het avontuur. Wij ontbijten op ons balkon, gaan zwemmen, lezen onder een paraplu van bananenbladeren, zwemmen en dan lonkt de buitenwereld. S ’middags op pad, zwerven door de wijk, boodschappen doen en een Balinees restaurantje zoeken voor happen met een Bintang. S ’avonds genieten wij op het balkon van de zwoele avondlucht en geuren van tropische bloemenweelde. Het ritme van zacht ruisend wind door palmbomen en de gestage omslag van de golven brengt ons snel in dromenland.

S ’middag de helmen op, bromscooter starten en zigzaggend door het verkeer, de cellen in mijn lijf reageren nog steeds op honden die plotseling oversteken. Mijn laatste ervaring was brommeren in Thailand. Ik ben onderuit gegaan toen honden plotseling voor mij overstaken. Opvallend dat het geheugen in mijn lijf daar nog een herinnering aan heeft. Balinees brommeren gaat op gevoel, geen straatnamen of verkeersborden met plaatsnamen, de zon en andere hoge markeerpunten zijn de bakens voor de rit. Wij kwamen in een wijk vele smalle straatjes. Brommertje geparkeerd en te voet verder gaan zwerven. De verscheidenheid in welvaart wordt zichtbaar in de huistempels en wij verbazen ons over de omvang van deze tempels. Straatjes werden steegjes. In mijn ooghoek zag ik een geopend hek waar een kromme oude vrouw bezig was om bloemen af te snijden. Zij wenkte, ik bleef staan, zij wenkte gedecideerder dat wij binnen konden komen. De strengheid in haar gebaar maakte plaats voor een zacht ontroerende lieve glimlach. Carla kreeg bloemen aangeboden en in haar gebaren lag de vraag waar wij vandaan kwamen en wat wij hier kwamen doen. Haar dochter was bezig om offerschaaltjes te maken voor de tempel die zij gingen bezoeken. Zij fungeerde als tolk en haar dochtertje volgde mij steeds met haar ogen, als ik terugkeek kroop zij in de moederschoot. Carla had een bijzondere ervaring, wij stonden aandachtig te luisteren naar de uitleg over de ceremonie voor de tempels toen “oma” met haar vingers zacht de billen van Carla beroerde en mij een lieve glimlach een betekenisvolle blik toe vertrouwde. Carla keek naar haar en kreeg complimenten over haar schoonheid. Traag en nieuwsgierig vervolgde wij onze weg, steeds waren er nieuwe families, vaak met veel kinderen, die ons binnenvroegen en nieuwsgierig waren wat wij hier kwamen doen. In eerste instantie was ik op mijn hoede, wachtte steeds op “iets” wat zij in de verkoop hadden, niets van dit alles, gewoon oprechte belangstelling voor ons. Hoe bevrijdend !! Brommertje gestart en opgenomen worden in de stroom Balinese brommers. Steeds weer nieuwe ontdekkingen, twee jongens in de leer voor Balinees dansen, een groep jongeren aan de kust met mooie glanzende ruggen, een prachtige haan, een onbekend mooi vogeltjes, prachtige tempels, wat een verassende brommertocht. Regelmatig worden wij begroet en aangesproken, de hartelijkheid en gastvrijheid van de Balinezen is ook schoonheid. Uiteindelijk kwamen wij weer terug in onze appje en s ‘avonds op het balkon ben ik gaan mijmeren over deze dag en kwam de volgende gedachte.

Nieuwsgierigheid en openheid geven lichtheid aan mijn bestaan. Geen juk van oordelen, commentaren of vastgeroeste meningen. Alles heeft een eigenheid en op eigen-wijze reizen, nieuwsgierig en open, geeft mij de kans om deze eigenheid te ontdekken. Taferelen, beelden, ontmoetingen in eigen schoonheid zien geeft energie. Dat twinkelend gevoel koester ik, ik geniet !! Leef het leven zijn geen woorden maar is voor mij een beleving.

Reis Tintelingen

Met opengesperde gele snavel en met verbazing in de kraaloogjes zag de merel de enorme zilveren vogel majestueus achter de wolken verdwijnen. Deze verbazing was ook zichtbaar en de tinteling voelbaar toen ik deze A380 zilveren vogel binnen kwam. Niet voor de eerste keer, maar toch wat een beauty van een vliegtuig is dit. Ik kijk uit het raam naar buiten en zie dat de vleugel als een adelaar in ruststand naar beneden afhangt, spanwijdte 80 meter. In de vlucht gaan de vleugels in actieve stand en is het einde van de vleugel zichtbaar. Ontspannen zit ik in deze zilveren vogel en wij krijgen de mededeling dat tijdens deze vlucht 24 talen worden gesproken door de crew. In onze sectie zijn wij te gast bij een Keniaanse stewardess met een onaardse schoonheid. Als zij vraagt of ik iets wil drinken, verdrinken mijn ogen in haar schoonheid en ik stamel dan “ white wine please”, als zij vervolgens een gesprek met mij begint stamel ik “ I am from Holland and I have been in Kenia”, tja 70 jaar en ineens weer een jongetje. Haar lach is als een heldere bergbeek in zacht fluweel ochtendlicht. Blij weer onderweg te zijn, voor mij blijft reizen vooral onderweg zijn. Tijdens deze vlucht begint de reistinteling. Met 800 verschillende mensen in een zilveren koker is een reis op zich. Regelmatig loop ik door het vliegtuig en bekijk andere mensen. Waar gaan zij heen en wat gaan zij doen ?? Een bont internationaal gezelschap die allemaal naar een bepaalde bestemming gaan of bestemming hebben. Deze diversiteit vormt op 10.00 meter hoogte een samenzijn; was het elders in de wereld ook maar zo! In stilte ging de vlucht verder en na en zachte geruisloze landing kwamen wij in Dubai. Snel door de douane! In mijn ooghoek zag ik een mooie Emiraat een vluchtige flirt hebben met Carla. In het hotel hebben wij, in een achteraf bar bij 35 graden s‘nachts , een biertje gedronken en daarna het dromenland bezocht. De volgende dag, na een ingewikkelde strijd met de tijd, zijn wij weer door Dubai gaan zwerven. Nog steeds met verbazing en bewondering voor de architectuur die uit de woestijngrond wordt opgetrokken. Ook in Dubai Mall; Carla’s favoriet, weer met verbazing en ook wel weerzin rondgelopen. Buiten 47 graden en binnen schaatsen ?? Duiken in een groot Aquarium met haaien ?Het blijft een fascinerend en bizar verschijnsel. Het verlangen naar de NATUUR neemt sterk toe en ik ben blij om de volgende ochtend naar de volgende etappe van onze reis te gaan. De vlucht met een Boeing 777 stond in schril contrast met de A380; zoals een Jaguar XJ met een Renault Twingo. Beide goede vervoermiddelen om van A naar B te komen, maar wat een verschil. In Jakarta waar wij de vlucht naar Denpasar moesten hebben, sloeg het Azië virus toe, 15 minuten vertraging blijkt 1.30 uur te zijn. Uiteindelijk geland in Denpasar en daar zag ik mijn naam op een bord staan. Het resort had voor vervoer gezorgd en de chauffeur was zo vriendelijk om 2 uur te wachten. In Peninsula Beach resort zijn wij hartelijk ontvangen om vervolgens naar “ons” appartement te gaan. Gelijk bij binnenkomst waren wij opnieuw verrast en dit gaf weer andere reistintelingen. Hier werd vriendschap voelbaar! Mooie plek Frans en Ester; wij zijn jullie heel dankbaar!!! Opnieuw speelde tijdverschil ons parten. Wakker als jonge hondjes en toch “moeten” slapen. De volgende dag hebben wij ons neergevlijd op het strand, geslapen en gelezen onder een paraplu van bananenbladeren. Na de eerste dag kwamen nieuwe reistintelingen; een scooter huren en op pad. Vanuit onze vaste verblijfplaats gaan wij de komende periode toch weer onderweg !! Rijden en zien waar wij uitkomen, ons verbazen en mee laten nemen door het ritme en sfeer van onderweg zijn. In het volgende verhaal zal ik daar verslag van doen. Voor nu: so far so good, er zijn een aantal beelden toegevoegd die hun eigen verhaal vertellen.