Reizen is genieten zonder verlangen

De volkomen onbevangenheid blijft de idee van een ideale wijze van reizen, die ik als een blijvend heimwee ervaar. Ik zit in een Boeing 777-300, de meeste mensen staren naar een klein scherm met bewegende beelden, anderen slapen, twee mannen inning met hoofden tegen elkaar. Ik staar wat voor mij uit, probeer de afgelopen weken een plaatsje in mijn geheugen te geven. Het was een boeiende intensieve reis, waarbij de camperreis door Northern Territory de meeste indruk heeft achtergelaten. De laatste dag waren wij in Jakarta, een enorme hectische sta naar Jakarta was d. De autorit, met privé chauffeur, van Tasikmalaya naar Jakarta was een bijzondere ervaring. Halverwege begon onze chauffeur verschijnselen van vermoeidheid te vertonen, wreef regelmatig in zijn ogen, ging steeds verzitten en uiteindelijk verminderde hij steeds vaker de snelheid. Zijn knijpende blik ging regelmatig dicht. Wij hebben een stop ingelast en de verdere rit scherp alert geweest op rijgedrag. De chauffeur sprak geen woord Engels, dus geen afleiding door gesprek. Uiteindelijk vellig in hotel aangekomen en ons geïnstalleerd. Vroeg ons mandje ingedoken en de volgende dag tijd voor onszelf ingelast. Wij wilden naar oud Jakarta, Hollands erfgoed. Wij waren moe van de afgelopen dagen, het werd dus liggen aan het zwembad, af en toe een heerlijke duik, lezen, mijmeren en een fantastische lunch met een koele Bintang. Rahma belde dat zij onderweg was naar Jakarta, geboekt in hetzelfde hotel, zij wilde ons ( Carla) nog zien voor wij naar Nederland vertrokken. Even 5 uur rijden. het blijft een bijzondere vriendschap tussen die meiden, afstand telt niet en de vriendschap is tijdloos. Rahma moest tot 15.00 uur werken in ziekenhuis, daarna naar Jakarta gereden met man en oudste zoon. Opnieuw gierden de emoties door het hotel toen er afscheid werd genomen. Bobby, hun oudste zoon, vroeg steeds aan Rahma, wanneer gaan wij naar Oom Bert en Tante Carla in Nederland. Zijn kleine handje zocht regelmatig mijn hand, keek omhoog en sprak in zijn eigen taal woorden die in niet verstond maar wel begreep. De volgende dag heel vroeg naar het vliegveld, de taxichauffeur had volgens mij naar de Formule 1 race gekeken en reed met de snelheid en rijstijl van zijn favoriete racecoureur. In het hotel werd gezegd dat de rit naar het vliegveld 45 minuten tot een uur kon duren. Onze coureur deed er 30 minuten over. Inchecken, fladderen naar Dubai en nu onderweg naar Düsseldorf. Op 10.000 meter hoogte, snelheid 900km per uur luister ik naar vioolconcert no.2 van Mozart en laat onze reis langzaam aan mij voorbijgaan. Het zal nog enige tijd duren voordat ik alles een plek heb gegeven en de ervaringen in gebeitelde taal kan weergeen. Nog anderhalf uur en wij gaan landen in Düsseldorf. Daar overnachten wij en gaan de volgende dag naar ons huis. Ik hoop dat je door de verhalen en de beelden een beetje hebt meegereisd. Bedankt voor de reacties, ik was altijd blij als ik een berichtje kreeg dat er een reactie was geplaatst. De volgende reis zal ik je zeker weer meenemen in mijn reisbeleving. So far so good, leef het leven en blijf genieten !!!!

Een reis door emoties en rijstvelden

De kracht van de locomotief was voelbaar, langzaam zette de trein zich in beweging. Zwaaiende en huilende mensen gleden aan ons voorbij. Twee grote witte mensen zijn een opvallende verschijning in de treinwagon. Kinderen gingen op de stoelen staan om ons te bewonderen. Wij staren uit het raam, wetend dat als er contact gemaakt wordt het de hele treinreis door zal gaan. Het hielp, langzaam zakten de kinderen weer in hun eigen wereld. Een meisje van 1 jaar jong probeerde het nog heel lang en daar kon ik geen weerstand aan bieden. Haar moeder nam haar mee en toen begon een huilpartij met de kracht van een symfonie van Wagner. Het kind was vermoeid en wilde slapen, dat lukte niet met als gevolg dat wij 90 minuten hebben kunnen genieten van deze emotionele symfonie. Net toen wij op zoek gingen naar onze oorstoppers, kwam een eind aan de symfonie. Geen krachtig einde maar een langzaam weg murmelende toon. Het uitzicht werd bepaald door één groot lint van rijstvelden in diverse kleuren, helder groen van pas geplante rijst, donkergroen van gerijpte rijst en geel tot bruin van de rijst die kan worden geoogst. De rijst wordt hier nog steeds met de hand losgeslagen, de bundel rijst wordt samengedrukt en op een plank geslagen, zodat de korrels loskomen. Honderden zakken rijst stonden langs de spoorlijn te wachten op vervoer. De trein gaat naar Bandung en langzaam gaat het vlakke land over in bergachtig gebied, hier heeft de locomotief zijn kracht nodig, zwaar kreunend trek hij de wagens omhoog, af en toe wordt een zwaar en donkere toon de bergen in geblazen. Het uitzicht was nu adembenemend, vooral op de momenten dat er een spoorbrug of viaduct over gestoken werd van de ene naar de andere berg. Wij keken dan loodrecht honderd meter naar beneden. Op de flanken van de berg waren weer rijstvelden aangelegd. De velden worden met behulp van buffels bewerkt. Traag slingerde de trein zich door de bergen. Wij zaten in het laatste gedeelte en bij iedere bocht konden wij in de bocht de locomotief en andere treinstellen zien. Wij kwamen, na de prachtige treinreis van 5 uur, in Tasikmalaya. Op het station vroeg een zwaaiende arm om aandacht, het werden twee armen die heftig heen en weer wapperden. Rahma, riep Carla en zei versnelde haar pas. Na 9 jaar zagen zij elkaar, een innige omhelzing die minuten lang duurde en bij beide vloeiden de tranen. Ik stond op afstand, maar toch dichtbij, de ontmoeting was zo intens en voelbaar emotioneel, dat de tranen in mijn ogen welden. Mhbub, de man van Rahma keek lachend naar mij en wenkte. Wij liepen alvast het station uit, gevolgd door Carla en Rahma, die af en toe stopten en elkaar opnieuw omhelsde. Koffers in de auto geladen en tijdens de rit naar hun huis, was het op de achterbank een kakofonie van woorden en kreten. Bij hun huis aangekomen, een onverwacht heel groot huis. De ouders van Rahma en de nanny met hun beide zonen Bobby en Rafit, stonden ons op te wachten. Binnen was de tafel bedekt met eten en drinken, de beide jongens kropen eerst nog achter vader en moeder weg, maar dat was van korte duur. Het werd al snel tante Carla en oom Bert en plotseling waren wij onderdeel van een familie. Al snel werd duidelijk dat er een programma voor ons was, waar de hele familie aan deel ging nemen. Dit vroeg om concrete invulling van mijn opmerking dat reizen een onvoorwaardelijke overgave is. Ik heb dit gedaan en het is fijn om dan te kunnen genieten van de situatie waar wij in waren beland. Twee auto’s met chauffeur reden ons naar een traditioneel Javaans dorp in de bergen. Inmiddels was ons wel duidelijk dat Rahma en haar man, beide artsen in ziekenhuis en met eigen apotheek aan huis, een levensstandaard hebben die ver boven het gemiddelde op Java uitstijgt. In Kampung Naga werden wij ontvangen door één van de 300 bewoners van dit dorp. Via 437 treden bracht hij ons naar beneden zijn en zijn door dit dorpje gelopen. Hier maak ik een reis in de tijd, sobere, eenvoudige huizen , geen elektriciteit en een gemeenschap die van elkaar afhankelijk is. De ruimte in het dal is beperkt, het aantal huizen is gebonden aan een quotering. 1 familie in ieder huis is de norm, een familie strekt zich uit van grootouders tot meerdere kleinkinderen. Als deze opgroeiden moet een keuze gemaakt worden, wie in het huizen blijft en wie het dorp uit moet. Er zijn geen straatjes, de ruimte tussen de huizen is anderhalve meter en vormen de doorgang. Geen bestrating, zand en kleine ronde stenen vormen het plaveisel. Een zandpleintje met dorpshuis vormt het centrum. Hier stonden de jongens, onder luid gejoel van een aantal meisjes, te vliegeren. Het verleidingsspel is van alle tijden en onder alle omstandigheden een geliefd tijdverdrijf. Helaas gaf de automatische scherpstelling van de camera er de brij aan, over op handmatige instelling, op zich geen probleem, maar bij snel wisselende omstandigheden is de tijd tekort om scherp te stellen. Zo was er een situatie van Rahma en Carla die op een bankje zaten en enorm veel plezier hadden. Ik zag dat, toen Rahma schaterde van het lachen was de tijd tekort om de foto scherp te krijgen. Ik zal hem wel toevoegen, dan is het intense plezier te zien. De meiden zijn onafscheidelijk, zij wijken geen meter van elkaar. Na het dorpje, dat omringd is door prachtige rijstveldjes op de heuvels, weer omhoog gelopen en bij 30 graden en hoge vochtigheid leverde dat de nodige zweetdruppels op. Daarna brachten zij ons naar ons hotel, althans dat dachten wij. Rahma had een bungalow gehuurd aan de voet van een berg in het Garut. Hier gingen wij met de hele familie overnachten, ook de ouders en de nanny. Dit is heel bijzonder en wij waren dan ook verbaasd maar zeer vereerd dat dit ons werd aangeboden. S ’avonds een heerlijk diner en op tijd naar bed. Carla en Rahma zaten nog een tijd knus op de bank het leven door te nemen. Er was een grote stenen badkuip van 4 bij 4 meter, met een stenen rand waar op gezeten kan worden. Het water, afkomstig van een “hotspring”, stroomt als een waterval het bad in. De boys sprongen in hun blootje en luis gejoel het bad in. Zij hadden veel plezier dat was in de verre omtrek te horen. De volgende ochtend was het gordijn bij de badkuip dicht, Oma had zich bij de jongens gevoegd en ook zij hadden veel plezier. Dit vraagt van mij enige aanpassing, ik hield mij op afstand zodat de vrouwen in het gezelschap zich vrijelijk konden bewegen. Na het ontbijt tassen gepakt en afscheid genomen. Ook dit was weer emotioneel, de moeder van Rahma en Carla hebben ook een innige band en dat was bij het afscheid duidelijk zichtbaar. 3 auto’s met chauffeur stonden voor ons klaar, wij naar Jakarta en de anderen terug naar Tasikmalaya. Rahma komt zaterdag avond, na een rit van 6 uur naar Jakarta om samen te dineren en dan afscheid te nemen. So far so good, wij leven het leven in al zijn schoonheid en emoties. Wij genieten.

Reizen met hart en ziel

De korte campereis door Northern Territory heeft ons hart vervuld en ziel verrijkt. De schoonheid van de natuur, de oorverdovende stilte en de diversiteit aan flora en fauna heeft hier aan bijgedragen. De laatste dag hebben wij in Palmerston op een camping gestaan, wel even wennen, het was zondag en veel Aussies trekken er in het weekend op uit en dat betekent meer mensen dan wij gewend waren. Hwaydn of Hi mate was vaak de begroting, het zijn voor mij onverstaanbare klanken Hwaydn betekent How are you doing? Iedereen is geïnteresseerd in waar wij vandaan komen en zij zijn profs in het voeren van “leukdatikjeontmoethebgesprekken”. Ik wilde zeelucht opsnuiven en wij zijn naar de Nature reserves aan de kust gegaan. Darwin is een kleine stad of groot dorp te noemen, totaal wonen in Northern Territory ongeveer 250.000 mensen op een oppervlakte van 1.350.000 vierkante km en daar past ons kikkerlandje wel een paar keer in. Wij kwamen aanrijden en zagen door de bomen het blauw van de zee oplichten. Camper geparkeerd en naar het strand gelopen. Wandelen over het oneindig lange strand, waar slecht een paar mensen liepen, de zee had aantrekkingskracht. Borden waarschuwden voor kwallen en er stond dat je azijn mee moest nemen om kwallenbeten te bestrijden. Niet gezwommen, wel heerlijk langs het strand gebanjerd. Carla haar kraaienogen zagen alweer van alles schitteren op het strand. Regelmatig bukte zij zich en hoorde ik “waaauw”, het gevolg van een nieuwe ontdekking. Ik liep te mijmeren over de afgelopen reis, het heeft enorm veel indruk gemaakt, de ongelooflijk mooie natuur heeft zijn impact gehad. Opvallend is de rust die tot je komt. Geen nieuws om te verwerken. Ik realiseer mij dat wij in het Westen wel heel veel te verwerken krijgen, via gesprekken, mobiel, tablet, TV, autoradio, enz. Al die informatie moet een plek krijgen en het is niet zo verwonderlijk dat mensen opgefokt raken, de hoofden raken vol en dat kun je weinig prikkels verdragen. Ook de natuur doet een mens goed, het maakt je nederig, vraagt om onvoorwaardelijke overgave en geeft veel kracht en energie. Na deze overpeinzingen weer naar de camper gegaan en naar de haven gereden. Hier veel herinneringen aan de tweede wereldoorlog, de Japanners hebben de olieopslag en vliegveld in Darwin gebombardeerd. Zij hebben toen ondergrondse olietanks gemaakt en alternatieve landingsbanen voor de luchtmacht. Tussen Adelaide River en Darwin zie je langs de weg nog veel van deze aangelegde landingsbanen. Carla wilde nog even kijken wat de Malls te bieden hebben, de natuur heeft deze behoefte niet doen verminderen. Ik ga graag mee want je kunt heerlijk eten in de Food Plaza. In de middag naar een East Point Nature Reserve gereden en toen naar de camping om ons voor het laatste avondmaal in Australië. Wij kregen gezelschap van een “spaghetti monster “. Bij het afgieten was er spaghetti op de grond gevallen en daar maakte dit beestje dankbaar gebruik van. De volgende dag stond in het teken van opruimen, inpakken en de camper wegbrengen. De camper schoner ingeleverd dan dat wij het kregen, wat is dat toch een vreemde gewoonte van ons om alles spic en span weer in te leveren. Met taxi naar het vliegveld, zonder incidenten inchecken en via Denpasar op weg naar Yogyakarta. Aangekomen in Yogyakarta was een harde confrontatie met de werkelijkheid, de taxi die ons van vliegveld naar hotel bracht zigzagde tussen honderd duizenden brommertjes, die als een zwerm wespen om de auto heenreden. Bij het omschakelen hielpen de kreten van Carla, kijk daar is dit en daar is dat. Voor haar een feest van herkenning, ook kwamen allerlei begrippen en woorden naar boven, de taxi chauffeur vroeg zelfs of zij Indonesisch sprak. Zij heeft hier in 2006 voor NGO gewerkt, na de aardbeving en vulkaanuitbarsting van de Merapi heeft zij samen met andere dokters en verpleegkundigen een veldhospitaal opgezet en daar veel werkt verzet. Er werden zelfs operaties verricht, met name het amputeren van ledematen. Uit die tijd heeft zij hier vrienden gemaakt, die nog regelmatig via facebook of email contact onderhouden. Dit is ook de reden dat wij hier zijn. Na Yogyakarta gaan wij naar Tasikmalaya waar wij Rahma, één van de artsen, weer gaan ontmoeten. S ’middags hebben wij kaartjes voor de trein geregeld en heeft Carla mij meegenomen voor een memory tour. Bladok was het eerste doel, dat was haar thuis in die periode, daarna nog andere plekken bezocht. In Yogykarta is niet heel veel veranderd, behalve dat het aantal vervoersmiddelen enorm is toegenomen en de wegen hetzelfde zijn gebleven. De luchtverontreiniging is enorm en de enorme geluidsgolven die een stad veroorzaken, maakte dat ik al snel met koppijn rondliep. Besloten om naar hotel te gaan en een verkoelende duik in het zwembad te nemen. Op de kamer hadden wij één luxe stoel, bij receptie gevraagd of er een tweede bij geplaatst kon worden, nee was niet mogelijk. 15 minuten later werd er geklopt en stonden twee jongens met een koninklijke fauteuil voor de deur. Ondoorgrondelijk zijn de beweegreden, ook hadden wij een stop in het bad dat niet open ging, als je douchte dan bleef het water in bad staan. Weer gebeld en kwam een man met een ontstopper, plaatste deze op de badstop, trok hem eruit met de ontstopper, nam hem mee en zei no probleem en verdween. Na heerlijk gegeten te hebben, vroeg naar bed, morgen naar de Borobudur en Prambanan tempel. Auto met chauffeur geregeld; wij hadden geen behoefte om in groepsverband te gaan. So far so good, wij leven het leven en genieten.

De verhalen komen met vertraging, ook hier een tijd geen internet beschikbaar. Foto's volgen

Reizen is een onvoorwaardelijke overgave

Wij waren stiller dan stil in de stilte van de vroege ochtend. Nog twee dagen en dan is onze reis door Northern Territory alweer voorbij. Wij gaan nog één dag de wondere wereld van Litchfield National Park ontdekken. Dan naar Darwin. Wij willen na het rood getinte zand, de kleurrijke rotsformaties , de Billabongs, Falls, Creeks en Pools nog even genieten van het uitzicht op zee. Rondom Darwin zijn aan de kust een aantal Nature Reserves die wij nog willen bezoeken en de kraai wil nog even rondvliegen in een Mall. Daarna vliegen wij naar Yogyakarta, met de trein naar Tasikmalay en dan met auto naar Jakarta. Het naderen van deze ( te korte) camperreis, door dit prachtige land stemt ons weemoedig en het verlangen is groot om terug te komen. Langzaam lost de stilte in zichzelf op en gaan wij weer op pad. Eerst gaan wij naar de Florence Falls. Ik val in herhaling, maar ook hier weer een fenomenaal uitzicht op de watervallen. Wij gingen via een aantal steile trappen; 137 treden, naar beneden en uiteraard straks weer omhoog. Beneden aan de creek toonde de watervallen zich weer in een totaal ander perspectief. Wij konden hier zwemmen, maar besloten dat later bij de Wangi Falls te doen. Carla had weer haar “leukdatwijelkaarontmoetengesprek”. Twee oudere grijze dames begonnen een gesprek met haar, één van hen was getrouwd met een Nederlandse man , helaas al een aantal jaren “past away”. Met haar late husband was zij in Nederland geweest en zij had goede herinnering. De haring en bessenjenever waren haar favorieten. Na een kwartier riep ik, kom we gaan! De dames namen afscheid met een Doei, ja toch ? vroegen zei en Carla knikte instemmend. Vol verwondering van de pracht die weer tot ons was gekomen gaan wij verder naar de Tolmer Falls. Een korte voettocht brengt ons al snel in hernieuwde verwondering, opnieuw een landschap dat alle verbeelding tart. Een enorme prachtige kloof met aan weerzijde hoge steil wanden met een variatie van aardetinten, waar menig schilder jaloers op zou zijn. Wij staan boven de kloof en kijken, zover onze blik reikt, op bomen met een grote schakering van kleuren groen. Carla waagt het om tot de rand van de kloof te gaan, ik sta met samengeknepen ingewanden een foto te maken. Carla haar Leica heeft vanaf de eerste dag dienst geweigerd, zij staat in veelvoud op de foto, ik niet. Voor mij heeft elk nadeel ook een voordeel, geen paparazzi achter mij aan. Een mooie plek gezocht voor de lunch. Vandaag een heerlijke zelf gemaakte en goed gevulde wrap als lunchhap. Daarna naar de Wangi Falls en toen wij richting deze falls reden werd het steeds drukker. Het is zondag en voor de mensen uit Darwin blijkt dit een uitgelezen plek te zijn om te gaan zwemmen. Met gefronste hoofden liepen wij richting Wangi Falls, daar aangekomen zagen wij een enorme pool met op de achtergrond opnieuw mooie watervallen. Er zwommen een aantal mensen, maar aangezien deze pool de grote van het voetbalveld in de Arena had, was het rustig en konden wij heerlijk zwemmen. Later hoorden wij oerkreten, er waren jongens op de rotsen geklommen en sprongen met een oerkreet van grote hoogte in het water. Een spectaculaire en spannende sprong. Opgefrist naar onze campsite gereden en volgen het vaste avondritueel. Deze keer was het anders, morgen vetrekken naar Darwin en dat stemt ons weemoedig. Onze fantasie maakte overuren, zullen wij langer blijven?, gewoon het vliegtuig gemist, één van ons kan zich ziek melden bij ANWB, aan de kant geschoven en besloten terug gaan komen. Wij zullen de kracht van de natuur en vooral de stilte gaan missen. Yogyakarta is het andere uiterste, daar zal stilte moeilijk te vinden zijn. Dat vraagt een andere onvoorwaardelijke overgave. So far so good, wij leven het leven en genieten.

Reizen is de kunst zich thuis te blijven voelen

Het is vroeg in de ochtend, oogluikend komt het zonlicht door het groene bladerdak. Ik zit buiten en bemin de stilte die mij bezielt. Langzaam krijgen de geuren en kleuren van het landschap gestalte. De vogels van allerlei pluimage laten zich horen, het krassend gekraak van de kaketoe, het melodieuze gezang van andere vliegende wezens en duiven met hun monotone geroekoe. Ik voel mij thuis in deze omgeving, verbazingwekkend dat ik op de verschillende plekken in de wereld mij toch thuis kan voelen. Het is jezelf kunnen zijn en blijven, ongeacht de plek waar je bent of de mensen die je ontmoet. Thuis is waar ik mij prettig voel, thuis is een jas die goed voelt past. Het landschap, het woeste van de natuur in dit gebied is verstillend en tegelijkertijd heel inspirerend en opwindend. De kracht van de natuur is hier duidelijk voelbaar en indrukwekkend. Er komt beweging in de camper, mijn liefste stapt met een glimlach de dag binnen. Ik krijg twee armen om mij heen en een lieve kus, dit ochtendritueel koester ik. Daarna ontbijtje maken, inpakken en wegwezen. Vandaag één rechte weg van Nitmiluk NP naar de volgende bestemming, Litchfield NP. Links rijden gaat prima, tot op heden maar 14 keer de ruitenwisser aangezet als ik moest afslaan. In de Kakadu NP keek ik vaak met verlangen naar zijwegen die uitsluitend voor 4WD te begaan zijn. Het campertje mag 10 kilometer op gravelwegen rijden, meestal tot aan een campsite. Als je verder dan 10 kilometer rijdt vervalt de verzekering en is alles op eigen kosten. Niet gedaan dus! Onderweg passeren de Road Trains, dat geeft een enorme turbulentie in de lucht en dat betekent beide handen stevig aan het stuur. Het overige verkeer bestaat voornamelijk uit auto’s met een caravan of trailer achter zich. De Aussies zijn echt een outdoor volkje, trekken er vaak op uit. Wij zijn eerst gestopt bij Edith Falls. Een kleine waterval die schittert in het zonlicht. De wind trekt smalle rimpels op het blauw/groene water van de creek. Het geruis van ritmisch wiegende planten en bomen is het enige geluid. Hier hebben wij ons neergevlijd en genoten van zoveel schoonheid. Daarna gestopt in Pine C reek, waar wij een oude goudmijn hebben bezocht, bewondering voor de pioniers die met schop en zeef probeerden een fortuin te vergaren. Dit is een confrontatie met de rauwe werkelijkheid in die dagen. In Litchfield NP een campsite gezocht en gevonden, wij hadden power nodig en zijn op powered sites gaan staan. S ’avonds genoten van een prachtige sterrenhemel, regelmatig een vallende ster en een wens die niet verteld mag worden. De volgende dagen hebben wij voettochten gemaakt met als doel, een creek om in te zwemmen. Eerst Bamboo Creek Tin Mine, hier werd vroeger tin gewonnen en de restanten waren nog zichtbaar aanwezig. De kraai zag alles glinsteren en heeft kleine flinters tin verzameld en meegenomen. Daarna de tocht naar de Walker Creek, het is 30 graden en dus voldoende water meenemen voor de tocht van 6 kilometer. Er zijn 8 creeks onderweg en ons doel is de Rock Pool, de hoogste en laatste. Met doorweekte kleding bereiken wij creek 7, ineens verstrakte ik, ik heb de camper niet op slot gedaan!!! Carla stelt mij gerust, natuurlijk is de camper op slot. De onrust slaat toe, ik besluit om terug te lopen en Carla gaat mee. De adrenaline zorgt voor een ongekende snelheid naar beneden. Ik loop naar de camper, geef een ruk aan de deur en….., gesloten. Ik kijk naar Carla, “ ik zeg niets, lieverd” is haar troostende cynische opmerking. Wij besloten om niet opnieuw omhoog te gaan, ruim een uur stijgen bij 30 graden. Wij zoeken naar een nieuw bestemming, kompas en humeur worden bijgesteld. Het worden de Cascades, camper geparkeerd, check double check, ja dicht en toen op pad. Een prachtige voettocht, eerst een zandpad en later wordt het steeds ontoegankelijker, veel klauter partijen over de rotsen en van steen naar steen bij het oversteken van smalle waters. Uiteindelijk komen wij op een paradijselijke plek, een stille creek aan de voet van een cascade. Wij zitten op een rots, kijken naar elkaar, intens geluk wordt in stilte gedeeld. Dit zijn de pareltjes tijdens het reizen, ook hier voelen wij ons thuis !!! Heerlijk gezwommen in het verkoelende water dat over de cascade de creek instroomt. Panta rei, alles stroomt, laat het blijven stromen en genieten van de schoonheid die ons geschonken wordt. Terug geklauterd en gelopen, onze ogen zijn verzadigd met de prachtige beelden van deze dag en wij besluiten om terug naar de campsite te gaan. Een heel koel biertje smaakt zo heerlijk in deze warmte. Het diner klaargemaakt en daarvan genoten. Om 18.30 valt de nacht al over ons heen, wij drinken een paar mokken thee en kruipen om 21.30 in ons mandje. De volgende ochtend ben ik om 05.30 klaarwakker, het is nog donker. Na een uur klaart de dag, verlangend naar nieuwe indrukken gaan wij, na het ontbijt, weer op pad. Nog twee dagen reizen wij door dit wonderschone landschap en dan vliegen wij naar Yogyakarta. So far so good, wij leven het leven en genieten.

De onweerstaanbare verleiding van reizen

De essentie van reizen is verleid worden door de schoonheid van mensen, prachtige natuur en onbekende cultuur. Steeds het nieuwe eraan, waar geen maatstaf voor staat, om haar te kunnen beoordelen. Reizen door the Northern Territory in Australië is reizen door een onbekende wereld. De oneindigheid in het landschap is fascinerend, steeds als ik denk daar is het eind, komt er een vervolg. De oorspronkelijk bewoners, de Aboriginals, beheren nog steeds dit immense gebied. Iedere Tribe of clan heeft een district onder zijn beheer en dat zijn gebieden zo groot als Nederland. Reizen in NT is reizen in verleden tijd, geen netwerk voor mobile Phone, geen Internet. Hier is het gesprek nog het contact dat mensen met elkaar hebben. Waar wij ook gaan of staan, iedereen is bereid tot een praatje en eindigt als iemand iets belangrijkers te doen heeft. Carla is de ervaringsdeskundige, zij verstaat de kunst tot het “ leukdatwijelkaartegenkomen” gesprek. De wandeling door het oude Aboriginalland met de rotstekeningen heeft veel indruk gemaakt. Ik vind het schrijnend om deze mensen bij een supermarkt te zien, waar zij op straat “junkfood” eten . Alcohol is in het hele gebied verboden, het heeft teveel schade berokkend aan de Aboriginals. Wij zijn, op advies van Frans, naar Yellow River gegaan om naar Salties te speuren. Salties zijn krokodillen die uit zoutwater gebieden komen en die zich hebben aangepast aan zoetwater. Onderweg nog een aantal prachtige Billabongs, kleine meertjes of plassen, bezocht. Kleuren en geuren zijn hier onderdeel van de schoonheid van de natuur. Er is een enorme variatie in gevleugelde vrienden en de fauna is kleurrijk. In Yellow River overnacht en de volgende dag met de boot de Yellow River op. De confrontatie met de Salties was indrukwekkend en werd versterkt door kreten van jongentjes achter ons “ waauw look, amazing etc.” Zij riepen ook steeds naar de bootsman “thanks that you show crocs”. Tijdens de ritten door de door hitte verschroeide natuur zijn deze waterpartijen en rivieren een verassende als aangename beleving. Stilte is altijd aanwezig en toch heeft de stilte op het water een ander geluid dan op het land. Beide bevorderen de stilte in jezelf, de omgeving vervaagd, je wordt opgenomen in de kracht van de natuur. Na Yellow River zijn wij naar Nitmiluk National Park gegaan. Eerst in Katherine nog boodschappen gedaan en daarna 32 kilometer rijden naar de onze kampplaats. Hier is de beroemde en veelgeprezen “Katherine Gorge”, uitgesleten rivier, en aan weerskanteny doemen steile rotswanden op. Op de camping ons diner klaargemaakt en de foto’s van Yellow River bekeken. Om 18.00 uur maakt de zon al plaats voor de maan en zitten wij in de zwoelte van de nacht nog na te genieten van de nieuwe beelden die deze dag weer tot ons zijn gekomen. Vervolgens, vast ritueel, samen even naar toiletgebouw ( als dat er is). Wij gaan altijd samen, Carla loopt met mij mee naar de gents en poetst daar even gemakkelijk als bij women. Deze keer werd zij door een oudere man aangesproken, die haar geschokt had gadegeslagen. Zij moest het veld ruimen en naar haar eigen tribe gaan. Carla verontschuldigde zich begripvol en loopt weg. Ik bleef achter met deze man die nog zeker 5 minuten door pruttelde dat dit echt niet de bedoeling was. Dit maakt reizen ook interessant. Verschillen zijn tevens overeenkomsten in diversiteit van mensen en cultuur. Op de camping waar wij nu staan is de diversiteit in alle gradaties aanwezig. De Aussies zelf, met hun outdoor nachtverblijven achter hun 4wheel drive, de andere nationaliteiten die vooral Europa vertegenwoordigen. De trailers, campers en caravans van de Aussies zijn er in alle vormen, maten en geschikt gemaakt voor alle weers-en wegomstandigheden, dus hoog op de wielen. De volgende dag vroeg uit de veren, carla doet haar work-out en ik zorg voor het ontbijt. Daarna naar de boot die ons door de gorge zal varen, vroeg erheen om een plaatsje voorin de boot te bemachtigen. Gelukt, mooie plek voor foto’s te maken, hoewel ik dat soms door de indrukwekkende natuurlijke schoonheid vergeet. Voor deze pracht reizen wij en dat is de onweerstaanbare verleiding. De ogen worden verwend met de schoonheid om ons heen, 16 triljoen jaar geleden is deze kloof ontstaan. Nu is het een rustige rivier, die door loom door de kloof stroomt. In het regenseizoen stijgt het water vaak met 8 meter of meer en dan veranderd deze lome rivier in een woest kolkende stroom die zich dan met geweld door de kloof perst. Na twee uur varen terug naar campertje en daar zeker 2 uur zitten na te genieten. Eind van de middag zijn wij in omgekeerde richting gegaan, niet de kloof in , maar omhoog. Temperatuur is nog steeds 30 graden, wij hoopten op minder, de tocht naar boven duurt 1 uur. Veel water mee en klauteren omhoog. Eerst een gewoon pad, daarna uitgesleten treden of rotsen die verder omhoog voeren. Hier en daar was ondersteuning in de vorm van stalen “trap”leuningen. Deze konden door de hitte niet worden vastgepakt, anders resulteerde dat in verbrande handen. Op de top was het aanschouwen van de kloof van bovenaf even indrukwekkend als er door heen te varen. Hier een tijdje gezeten, we wilden wachten tot sunset, maar gezien de afdaling in donkerte besloten om dit niet te doen. Met een koel glas bier hebben wij op deze dag geproost en na een heerlijke avondhap, een goed glas wijn zijn wij moe maar heel voldaan in dromenland gaan reizen. Foto’s komen later, geen goede WiFi verbinding.

Reizen heeft vele gezichten

Weemoed bij afscheid van Bali en verlangen naar de volgende bestemming Down Under. Bali heeft een plekje in ons hart gekregen. De hartelijkheid van de mensen, de schoonheid van het landschap en de fascinerende mystieke wereld van de cultuur. Op het vliegveld van Denpasar voor de vlucht naar Darwin liep ik naar de incheck balie van Air Asia. Plotseling een hand die mij vastpakte met een greep als een wielklem. Verschrikt en verbaasd keek ik achter mij, een man begon mij uit te schelden en schreeuwde in the line, ik stond in the line en begreep niet wat hij bedoelde. Opnieuw werd ik vastgegrepen en ook Carla kreeg een wielklem. Op zo’n moment gaan er luikjes voor mijn ogen en stond ik niet meer open voor argumenten. Don’t touch me riep ik, hij negeerde dat, opnieuw werd ik met twee handen vastgepakt. De enige manier om deze uitzinnige man bij zinnen te brengen was hem een beuk verkopen, wat ik ook heb gedaan. Onmiddellijk kwam de beveiliging in actie en duwde de man naar achter en wij konden vervolgens inchecken. Achteraf bleek dat er twee rijen waren, één voor inchecken en één voor drop-off voor bagage. Wij moesten van personeel hier staan, voor de check-in hoewel wij al ingecheckt waren. De man had onze tickets gezien en dat was waarschijnlijk zijn motivatie om zich zo op te stellen. Ik had liever gehad dat hij ons op rustige wijze duidelijk had gemaakt wat zijn probleem was, in plaats van deze agressie, die bij mij als een lap op een rode stier werkte. Alle innerlijke rust die ik in Bali had opgedaan, was even in een draaikolk van onrust veranderd. Naar de gate gelopen, het vliegtuig ingegaan en gekeken of die man er ook inzat. Niet gezien, gelukkig want ik had geen zin in nog een confrontatie. Wij vertrokken met een half uur vertraging naar Darwin en waren heel blij dat er gevlogen werd, gisteren was het vliegveld weer gesloten vanwege de vulkaan uitbarsting op Bali. De vlucht van 02.30 verliep rustig. Boven Darwin zagen wij in de verte oranje/rode cirkels op de grond. Onze buurvrouw vertelde dat daar bushfire was. Heel normaal deze tijd van het jaar en zij vertelde dat deze branden veel voorkomen en dat deze niet geblust worden. In Darwin vriendelijk ontvangen door Heather en Brendan waar wij overnachten. Bij binnenkomst een bord met “ we don’t apologize for he mess, we live here”. Prima sfeer en heel gastvrije mensen. Brendan bracht ons de volgende dag naar Apollo waar wij de camper konden ophalen. Na de gebruikelijke administratie en uitleg, gingen wij met ons campertje op pad. GPS instellen op Jabiru, Kakadu National Park en daar gaan wij. Eerst bevoorraden bij “woollies”, 40 liter water, 10 liter bier, 5 liter wijn en verder een kar vol met eten. Eenmaal onderweg kreeg Carla de taak om alle piepjes en rammeltjes in de camper te lokaliseren en vervolgens deze onrustige geluidjes verhelpen. De innerlijke rust was terug, camper pieploos en zo reden wij richting National Park Kakadu. GPS niet nodig, na links af geslagen te hebben op Stuart Highway gaf de GPS aan dat wij over 217 kilometer opnieuw linksaf moesten. Een verademing na de drukte van Bali, af en toe een tegenligger of iemand die ons passeerde. Ineens een schreeuw van Carla “ een kangoeroe”, het was een stip tussen de bomen, maar het was er wel eentje. Tot op heden ook de enige levende, onderweg veel aangereden exemplaren. De natuur is overweldigend, het zonlicht is fel en alles wordt omringd door een verstrooiende hitte. Af en toe een zien wij grote rookpluimen of rijden door een mist van rook. Ineens rijden wij langs een bos wat in brand staat, afstand is 5 meter rechts van ons, enorme vlammen veranderen bomen en struiken binnen een paar seconden in zwarte, rokende gedaanten. Onze gastheer had ons al gewaarschuwd en wij hoefden dus geen alarmnummer te bellen van de brandweer. Het brand tot het vanzelf weer uitgaat. Eerst denk ik: zonde van de natuur, maar ik zie ook dat het zich wonderbaarlijk snel weer hersteld en dat op de zwart geblakerde stammen nieuw groen zich openbaart. Aangekomen in Jabiru, campingplaats gezocht en nieuwe rituelen nemen aanvang. Camper klaar voor de nacht , biertje en nagenieten van de rit. Tijdens onze ritten praten Carla en ik heel weinig, soms uren genieten wij in stilte, af en toe een opmerking, meestal zoeken onze handen elkaar om de stilte niet te verbreken. Wij genieten, dat is voelbaar en verstaanbaar in deze stilte. De eerste nacht het plekje in bed eigen maken, s ’nachts wordt het veel koeler en dat is bevorderend voor de nachtrust. De volgende dag zijn wij de omgeving gaan verkennen, rijden zonder doel is hier geen optie, als ik ergens links of rechts afslaat, kan het zijn dat de volgende splitsing zich over 100 kilometer of langer aandient. Ubirr is onze bestemming. Onderweg neemt de verwondering over de uitgestrektheid van deze prachtige natuur steeds meer toe. Af en toe rijzen enorme rotspartijen uit het landschap op, dan weer doemen er waterpartijen op; Billabongs geheten. Hier is een enorme variatie van gevleugelde vrienden te zien. In Ubirr aangekomen hebben wij de rotstekeningen van de Aboriginals bewonderd. Hier laat ik de beelden spreken. De omgeving, waar deze tekeningen voor het nageslacht zijn vastgelegd, is indrukwekkend en verstillend. Onder een verzengende zon lopen en klauteren wij naar het hoogste punt. Een verkoelende wind droogt onze doorweekte kleren. Het uitzicht is adembenemend mooi, zover als je kan kijken is Wetland, moerasachtig en heel groen. Hier en daar wordt deze groene vlak ingevuld met een groepje bomen. In de verte zien wij enorme rookwolken opstijgen, ineens breekt daar weer een brand uit. Hoog op de rotsen staan wij hand in hand te genieten, ontroert kijken wij elkaar aan, wat een schoonheid heeft dit land te bieden. Terug op camp genieten wij nog na. Hier geen internet en ook later geen netwerkverbinding voor de telefoon. Ik weet niet wanneer ik dit verhaal en foto’s kan plaatsen. So far so good, wij leven het leven en genieten. Wij zijn even op een plaats waar ik in ieder geval het verhaal kan plaatsen. Foto’s lukt niet, komt later.

Reizen van ogenblik naar ogenblik

Vanochtend kwam er weinig licht in de kamer. Toen ik de gordijnen open deed zag ik dat wolken als een donkergrijze wattendeken van zee het land werden ingejaagd. Zonlicht was een vanzelfsprekendheid geworden. Verbaasd bleef ik een tijdje over zee turen naar een blauwe opening waar zonlicht als gouden banen op zee zal stralen. Ik ben benieuwd wat de Aussies vandaag gaan doen. Als de zon schijnt wentelen zij in de warmte op ligbedden aan het zwembad. Misschien reizen zij in hun hoofd, terwijl de zweetpareltjes op hun lijf schitteren als kleine diamantjes. Anderen: waarschijnlijk met Nederlandse roots, zitten in de schaduw van klapperbomen en reizen in hun boeken. Carla komt de kamer binnen en ziet haar kans, shoppen in de Bali Mall of Sogo. Oh jee, de kraai is los, verlangen naar glinsterende dingen maken zich van haar meester. Ik probeer haar nog op andere gedachten te brengen, verloren zaak. Haar overgave is zowel onbegrijpelijk als verbazingwekkend. Mijn overgave betekent het niet meer proberen te begrijpen en er vrede mee te hebben dat ik het nooit zal begrijpen. Carla struint blijmoedig iedere meter af, terwijl ik een zwerftocht begin door een wijk die achter dit winkelparadijs schuilgaat. Aan het begin van een klein straatje wordt ik gelijk hartelijk begroet, een kind huilt en moeder probeert hem te troosten. Ik huil zogenaamd mee, verbaast stopt die kleine met huilen tot grote hilariteit van andere kinderen en moeder. Vijftig meter verder hoor ik dat het blèren weer aanvang heeft genomen. Ik besluit door te lopen. Ik geniet van deze zwerftochten, nieuwsgierigheid is mijn metgezel en hartelijkheid komt mij tegemoet. Ineens sta ik voor een enorm groot huis, totaal andere bouwstijl, ik sta een tijdje voor het huis en dan komt een kleine man in vaal shirt, korte broek en slippers mij tegemoet. Ca va, was de begroeting, al meer dan 30 jaar woonde hij in dit pand, inmiddels 78 jaar jong. Hij nodigde mij op zijn binnenplaats uit. Dit was een paradijsje; wat een prachtig aangelegde tuin met sculpturen van Parijse allure. Ik bleef staan, ging niet op de uitnodiging in om te gaan zitten. Ik weet nooit waarom ik soms besluit wat ik besluit, vaak een gevoel. Langzaam werd zijn toon indringender, wat moest ik in deze wijk, wat kwam ik doen, was ik op zoek naar hem?? Zijn paranoia werd steeds duidelijker zichtbaar en toon agressiever. Met omtrekkende bewegingen liep ik weer richting het straatje, even versperde hij mij de weg, ik in een boog om hem heen en versnelde mijn pas. Au revoir riep ik toen ik weer in het straatje was. Met nog meer versnelling in de pas ben ik verder gegaan. Het geluid van gamelan trok mij uit mijn overpeinzingen van deze gebeurtenis. Op een binnenplaats was een jongeren orkestje aan het oefenen. Ondanks eerdere ervaring, hier toch weer naar binnen gelopen. Het gammele gamelarkestje werd door de dirigent gestimuleerd tot grootse inspanning. Uiteraard komt altijd de vraag waar ik vandaan kom; Blanda ( Indonesisch voor Nederland). Ahh, Blanda is het vervolg. Ik weet nooit wat ik dan moet denken, het is 70 jaar geleden dat zij de onafhankelijkheid hebben uitgeroepen. Raar om in de voetsporen van een bezettende macht met een besmet blazoen te staan. Later heb ik Carla weer opgehaald, er was een schrale oogst; het viel tegen. Jammer genoeg of gelukkig kan de kraai nog niet teveel toeslaan, aantal kilo’s naar Darwin met Air Asia is beperkt. Gelukkig krijgt zij in Yogjakarta en Jakarta nieuwe kansen. Genoten van een heerlijke maaltijd, Soto Ajam en Gado Gado. Het mandje in en vervolgens dromen van mijn oma. Ik was bezig haar heg te knippen en zij kwam met ranja. Dromen kunnen zo echt zijn dat ik verbaast wakker werd en besefte dat het niet zo was. De volgende dag toonde de zon zich in volle glorie en wij besloten een Tour de Balie te maken. Voor ons huisje was een jonge Balinees al hard aan het werk in de kruin van een palmboom. Geen zekering en zeker geen arbeidsinspectie. Wij wilden naar Uluwatu aan de andere kant van schiereiland. Met vage aanwijzingen van lokalen gingen wij op weg, al snel de vraag “was het nu hier linksaf of later?”Na 20 minuten rijden bleek het later te zijn. Hoe weet je dat je op de goede weg zit als je nooit bent verdwaald !!! Langs de kant van de weg stond een man met brommer, gestopt en gevraagd naar de weg naar Uluwatu, hij begon met zijn uitleg maar besloot uiteindelijk om voor ons uit te rijden en ons op de goede weg te brengen. Plotseling stopte hij, volg de witte streep en dan linksaf was zijn advies. Na 15 kilometer de witte streep volgen sloeg opnieuw de twijfel toe; toch doorgereden en ineens een bord met linksaf Uluwatu. Het werd steeds drukker op de weg en toen bleek dat in Uluwatu een heilige tempel was en dat het vandaag weer offerdag was. De tempel van Uluwatu bleek ook het eindpunt te zijn. Hier gestopt en eerst een voettocht langs de kustlijn gemaakt. Prachtige hoge kliffen met opzwepende golven beneden, op de rand staan en naar beneden kijken gaf golven in de buikstreek en licht in het hoofd. Op de terugweg zijn wij naar de tempel gegaan en hebben daar de ceremonie van offeren gadegeslagen. Het is vegetarisch offeren, veel bloemen, rijst en zoetigheid worden op de tempelplaats neergezet. De hoge tingelklank van een belletje geeft steeds aan dat er een nieuwe bloem geofferd kan worden. Indrukwekkend gezicht. In opperste verbazing sla ik de overgave van deze mensen gade. Overgave aan religie is mij vreemd, ook overgave aan gedicteerde overtuigende overtuigingen. Ik blijf nieuwsgierig en begripvol, wil geen oordeel vellen. Ik was gefascineerd door een oude vrouw met rimpels als diepe ingesleten paden van het leven. Hier is de overgave ontroerend, omdat het zichtbaar uit het diepste van haar wezen komt. Bij anderen lijkt de vorm belangrijker dan de overgave. Twee vrouwen in een vuilcontainer, op zoek naar iets van hun gading, bracht mij terug in de realiteit. Deze taferelen roepen bij mij allerlei mijmeringen en filosofische beschouwingen op, waar ik de komende tijd weer mee aan de slag kan. Op de terugweg geen ruimte en tijd voor overpeinzingen, gefocust op de weg en het verkeer om weer veilig in ons huisje te komen. Nog één dag en dan gaan wij oversteken naar Down Under Northern Territory, waar ik mij verheug om mij over te geven aan de onweerstaanbare verleiding van schoonheid die de natuur te bieden heeft.